O grovense Miguel Conde, pichichi do Celta Xuvenil, ten desde neno a actitude dun profesional e soña con logralo no Celta, club que elixiu fronte ao Deportivo
04 abr 2025 . Actualizado á 01:06 h.Miguel Conde Piñeiro (2006) é o máximo goleador do Celta Xuvenil A de División de Honra e ten o mellor promedio realizador do grupo 1, a case un tanto por encontro. Xa encabezou a lista de pichichis da categoría a tempada pasada e viviu o seu debut en Primeira Federación. Esta fin de semana enfróntase a un Deportivo cuxa camiseta chegou a lucir nun torneo este celtista ao que o seu tío fixo socio de neno.
Foi aos catro anos, cando a súa familia retornou ao Grove, de onde son orixinarios, logo de que el nacera en Fuerteventura. Alí xa tivo tempo de comezar no fútbol. «Empeza a xogar practicamente desde que sae da silla de paseo. É o pequeno de tres irmás e ía todo o que facían eles. Lémbroo gateando detrás da pelotas», relata a súa nai, Eva Piñeiro. Comezou no equipo da súa localidade natal e seguiu no U. S. D. O Grove, aínda que cunha ida e volta. «Un día, quería xogar cos maiores e non o deixaron. Xa daquela tiña carácter e dixo que non quería seguir nese club». Tivo un pequeno paso polo Amanecer e retornou: «Tería sete anos e xa volveu marcando territorio».
Evoca, xa daqueles anos de infancia, a súa determinación. «Se algún día, por traballo, eu non o podía levar ao adestramento e chovía, dicíalle que quedase na casa, que tiña que ir camiñando e ía mal tempo. Con oito anos, xa me dicía: ‘Un futbolista ten que xogar con choiva e con sol’», unha anécdota que lle quedou gravada á súa proxenitora dun «cu inquieto» que tamén fixo balonmán e sobre, todo, atletismo, chegando a destacar en campionatos galegos e nalgún cros. «Non tiña días libres».
Foi testemuña desa etapa, que só rematou cando fichou polo Celta e era imposible compaxinar, Francisco Vidal, do Club Deportivo Ría de Arousa desa disciplina ao que pertenceu durante anos. «É o prototipo de portento físico, ten calidades innatas para practicar calquera deporte, o que lle botes. Non é que queira vender ningunha moto, é que cando ves un rapaz con esas destrezas, nótalo», destacando que as habilidades de Conde que facían qeu sobresaíse sobre os demais rapaces. «Deunos pena que deixase o atletismo porque era un rapaz moi válido, pero o fútbol manda e ante o caramelo de fichar polo Celta... Sempre é agradable ver que as cousas lle van ben alí».
Mario Prol, adestrador seu no U. S. D. O Grove que estivo moi preto del durante a etapa nese club, fala dos inicios. «Cando Miguel era alevín e eu levaba aos infantís, fun cubrir ao seu adestrador e xa se lle vían cousas que non eran propias da súa idade. Aparte de ser dos máis altos, era un líder, comunicábase moi ben cos compañeiros, tiraba deles, facía preguntas, razoaba dun xeito que parecía un xuvenil pola súa madurez», sinala. A iso sumaba unha disciplina tamén fóra do común. «Teño a imaxe del co túper de comida saudable, quería saber que comer e beber para render mellor. Estabamos volcados con el, porque vías que era unha esponxa», describe.
Piñeiro confirma que «desde moi crío, tiña a convicción» de facer o que estivese na súa man para chegar a ser futbolista profesional, meta que mantén a día de hoxe. De aí que, «de súpeto, da noite á mañá, dixese que non quería nada de azucre», nin sequera cando lle insistía nun biscoito feito por ela. «Xa me gustaría a min ter a súa forza de vontade. É moi loitador. Sempre ten esa idea de tirar cara adiante», comenta orgullosa. Na mesma liña, comenta Vidal: «Dicíaslle que había que facer isto, e alá ía facelo, sen un pero, sen un reproche. Aparte das calidades deportivas, era un rapaz moi centrado».
O atacante dille a Eva que «vai ser futbolista, no Celta ou noutro sitio, e que oxalá sexa no Celta». «El ten esa teima, pero se todo dependese do querer...», desliza ela. Con todo, apunta que «ten os pés na terra e non fantasea», mentres ela ten «suficiente con velo disfrutar» e no club vigués está sendo así. «Sempre lle digo que hai que poñer as bases e comezar desde abaixo, que no teña présa por correr moito, que non paga a pena», engade..
Houbo algunha opción de saír que non se contemplou. «Ten chegado algo cando era máis pequeno e eu sempre dixen que ata os 18 anos, Miguel tiña que estar preto da casa, que marchar sendo tan novo non era unha opción», revela. E iso non lle causou ningín conflito co rapaz, ao contrario, pensamento do deportista era o mesmo: «Sempre se sentiu cómodo e arroupado no Celta e é onde quixo estar». Tamén axuda a aposta pola canteira que existe na ctualidade: «Que os adestradores miren cara abaixo e lles dean oportunidades dá esperanza e axuda».
Elección entre Celta e Deportivo
Miguel Conde espertou o interese tanto do Celta coma do Deportivo, probou con ambos —mesmo xogou un torneo en Italia cos branquiazuis onde marcou un gol de cabeza, conta Prol— e optou polo celeste. «A anécdota é simpática. El sempre viña coa camiseta do Celta, ten familiares na peña celtista. Pero convidouno o Deportivo e é un premio ao que non podes dicir que non», apunta. Piñeiro engade que a familia deixou que fose el que se decantase. «Dixo que quería vivir as sensacións cos dous e ver onde se atopaba mellor. Creo que se decidiu polos compañeiros, pero supoño que tamén lle influíu que fose o equipo do primeiro estadio de maiores ao que foi de neno».
En todo caso, os dous equipos se fixaran nun rapaz que «non era o máis talentoso, pero tiña as cousas moi claras», en palabras de Prol, que hoxe bromea con el con que o poñían de mediocentro. «Dígolle que mira se eramos torpes que cos goles que marca e que é un dianteiro coma a copa dun piñeiro, e nós poñéndoo aí. Pero tamén había que ver as características do equipo: el era capaz de pelexar no medio, rematar un córner... Abranguía moitísimos metros. Facíao todo», lembra o técnico, que agora tamén traballa nas escolas da Madroa e coincide moito con el.
Tanto Prol como Vidal contan que nunca perderon de vista a Miguel, que adoita visitalos e que seguen os seus avances. «Sempre foi un rapaz moi amoblado, moi equilibrado», di o segundo, satisfeito de ver como este actual estudante de Bioloxía medra no fútbol logo de deixar o atletismo. De cara a este derbi, a súa nai apunta: «Non hai pique porque el estivese alí, senón polo que se xogan e que queren estar por riba do outro. Coñécense da selección, xogaron xuntos e é unha rivalidade sa».