As aparicións dos centrocampistas, o último pase de Aspas e a personalidade para xogar o balón, aspectos craves para romper o fóra de xogo do Barcelona
20 nov 2024 . Actualizado á 05:00 h.A aposta polo xogo do fóra de xogo implantado por Hansi Flick no Barcelona converteuse nunha das grandes novidades da liga. Ata a data, o cadro catalán, que o sábado visita Balaídos, encaixou 12 goles e só dous foron de contraataque, pero no último partido antes do parón, a Real Sociedade atopou camiños para reducir dun modo drástico fose de xoga en que incorrían os anteriores rivais do cadro azulgrana. Só fixo tres en todo o partido, moi por baixo da media (6,6 por duelo). De cara ao próximo partido en Balaídos, seguir os pasos da tropa de Imanol Alguacil parece clave para ter opcións do Celta para sorprender ao líder.
O RIVAL
As liñas moi xuntas, presión alta e o equipo case á altura do medio campo
O primeiro precepto do Barcelona é adiantar moito a súa liña defensiva. «Plantan a liña preto do medio campo, apertan cos homes diante e están xuntos», di Adrián Rubio, adestrador nacional que traballou con Juanfran no Lugo e a Ponferradina, que considera clave lograr unha saída limpa do balón para que o lanzador do pase teña máis facilidade.
PRIMEIRO CAMIÑO
Que entren xogadores desde a segunda liña
Unha dos xeitos de desactivar o fóra de xogo dos rivais pasa pola entrada dos centrocampistas e defensas, xogadores de segunda liña que sorprendan chegando desde atrás. «Igual que a xente de arriba é máis complicado e igual esas entradas deben facelas os homes de medio campo», comenta José Luis Mosquera, profesor na Escola Galega de Adestradores e, na actualidade, adestrador do xuvenil do Racing. «Os xogadores de segunda liña son máis indetectables para os centrais e máis complicados de defender que os dianteiros», engade Rubio.
A PRIMEIRA LIÑA
Correr en horizontal para logo romper en vertical
Ante unha defensa adiantada e que busca o fóra do xogo, os atacantes deben correr primeiro en horizontal e, logo, romper en vertical, porque se apostan por facelo no primeiro momento, as posibilidades de estar en posición antirregulamentaria son moitas. «Se un extremo vai facer un desmarque de ruptura, que non o faga en vertical, porque está morto. En cambio, se vas en horizontal, no momento que faga o cambio a vertical, ten posibilidades pero necesita dunha conexión co pasador», apunta Mosquera. A clave é iniciar o movemento cando o pasado «teña a cabeza levantada» para, acto seguido, comezar a carreira buscando o balón ao espazo. A sincronización é clave neste aspecto.
A capacidade de pase e a visión de xogo do capitán serán claves
Iago Aspas é un xogador capital para o Celta en todos os partidos, pero fronte a este Barcelona, aínda máis. «É fundamental», di Mosquera tirando da precisión do capitán na gran maioría dos seus pases. O moañés, pola súa calidade e pola súa visión, pode controlar o balón nunha fracción de segundo e buscar a mellor opción para o xogador que rompa o fóra de xogo para lanzar o ataque. «Cando levanta a cabeza, sabes que che vai meter o balón onde queres. Ademais, como os seus controis non se van, reduce o tempo para lanzar», engade o adestrador. En realidade, o 10 leva toda a tempada exercendo de director de xogo e das súas botas saen as mellores ocasións. Rubio é máis lapidario: «Iago é un xogador que pode matar ao Barça con dous pases», aínda que tamén avisa que «vai ser difícil que entre na elaboración cando eles teñen a defensa adiantada».
DIANTEIROS
Máis para recibir que para crear o espazo
Sobre o papel, o gran reto dos homes máis ofensivos do Celta debe ser baixar a recibir para xogar de costas e crear os espazos para que entren os xogadores de segunda liña. Neste escenario podería emerxen Swedberg. «Williot, sen ser extremadamente rápido, é un home que fai ben as lecturas das defensas adiantas», apunta Rubio. Ao longo desta tempada, as súas man a man co porteiro rival convertéronse en algo habitual.
CO BALÓN
Asumir riscos e ter paciencia
O Celta sabe que o Barcelona lle vai a presionar alto e nese escenario, debe ter personalidade para «asumir riscos sabendo cunha sucesión de pases nesa zona pode ser perigosa», di Rubio, que do mesmo xeito cre necesaria a paciencia «para dar o pase no momento xusto».
EQUILIBRIO
Permuta de posicións para manter o equilibrio
Sobre o papel, o camiño máis directo para manter o equilibrio é que os centrocampistas e os dianteiros intercambien as súas posicións na fase ofensiva para despois responder na defensa. «Se os dianteiros baixan ao medio campo, cando suban os centrocampistas o equipo estará máis equilibrado, pero iso é unha cuestión que hai que traballar moito».
