55 socios do Celta con medio século de antigüidade reciben a insignia de ouro
29 may 2024 . Actualizado á 05:00 h.«Poucas veces podemos reunir máis celtismo e amor a este escudo que hoxe», dicía unha emocionada Marián Mouriño na súa primeira entrega de insignias de ouro aos abonados de Celta. «Eu non levo nin un ano (no cargo) e vós levades 50», constataba con humildade a presidenta, que estivo acompañada polos capitáns, Iago Aspas, Kevin Vázquez e Iván Villar; o conselleiro Sergio Álvarez e os tamén excélticos Atilano, Vlado Gudelj e un Vicente que volveu a vida do club e cuxa presenza emocionaba a moitos dos presentes.
«Para min, os tres mellores da historia do Celta son Mazinho, Mostovoi e Vicente», dicíalle ao ourensán un dos homenaxeados. «Ese terceiro tes que revisalo», replicaba el, sempre modesto. Era a gran novidade nun acto destas características e, aínda que os netos tiraban máis polos xogadores actuais, moitos dos veteranos querían non tanto unha foto como saudalo e transmitirlle o seu cariño a el, a un dos grandes capitáns da historia do Celta.
Esta vez, o escenario non foi nin A Sede nin Afouteza, senón que tamén aí volveuse ás orixes: Balaídos. En concreto, a bancada de Gol, o que permitiu que os abonados vivisen a experiencia de saír polo antigo túnel de vestiarios e ser ovacionados polos seus. Hijos, netos e demais familiares e amigos orgullosos que se debatían entre os aplausos e as ganas de inmortalizar cos móbiles cada instante.
O acto abriuno un vídeo onde dous dos homenaxeados falaban do seu xeito de vivir o celtismo desde o profundo amor ao que tamén consideran familia. «O Celta é como un fillo, que aínda que suspenda, quérelo igual», dicía un deles. O outro lembraba como aprendera o himno de neno, respirara celtismo desde a máis tenra infancia e soñara con ser un daqueles xogadores que idolatraba desde épocas en que non había nin camisetas á venda. «O Celta é familia, non podes renegar dela. Pódese cambiar de todo menos de pais e de equipo de fútbol», engadía.
A presidenta, acompañada por toda a súa xunta e todos os responsables das diferentes áreas do club, lembrou aos máis fieis da familia celtista os obxectivos que se puxo a cargo do cargo e proclamou que queren «gañar e deixar de sufrir». Crebouse ao mencionar ao seu antecesor: «Sodes exemplo de inmensa paixón. Pídovos que sexades eses referentes como o meu pai para min», expresou.
«O Celta o é todo»
Os protagonistas levan consigo todo tipo de historias. Desde os que son abonados desde que naceron ata quen se fixo por unha parella que xa non está pero á que senten que lle deben seguir tendo o carné ata o fin dos seus días. É o caso de Anuncia Núñez, que aos seus 80, non levaba a conta dos seus anos de socia, pero unha amiga dixéralle que tiña que estar ao caer e levou unha sorpresa que onte gozaba rodeada dos seus, tamén celtistas. Como a súa filla Conchi, que remarca: «Os meus pais eran noivos e el fíxoa socia. A ela non lle facía graza, pero cando el faleceu, seguiu vindo». A súa nai ou corrobora: «Acaboume gustando máis a min. Non me invites a comer, lévame ao Celta. É un día feliz, pero tamén sento algo de angustia porque el (o seu marido) non está», dicía sen poder conter a emoción.
Á pregunta de que significa o Celta, a maioría responderían seguramente «todo». É a contestación de Anuncia e tamén de José Carlos Fernández, rosaleiro de 79 anos que se abonou en 1973. «Naceu en min, porque na casa ninguén era celtista. Agora somos todos: muller, fillos, netos...», conta radiante. E emociónase ao dicir que supón para el ser merecedor desta insignia: «É máis ca un orgullo».