Williot Swedberg: «Son mozo, teño que xogar si ou si e o meu obxectivo é facelo no Celta»

Williot Theo Swedberg (Estocolmo, 2004) foi a gran revelación do verán e afronta a súa segunda tempada no Celta cunhas expectativas moi diferentes. O sueco, de 19 anos, ten a confianza de Rafa Benítez, o club quere que quede a pesar de ter ofertas e o seu único obxectivo é triunfar no conxunto vigués, pero tamén avisa de que, á súa idade, a premisa é xogar. Un segundo ano parado sería un pau, aínda que as súas prestacións da pretemporada e o seu cambio radical apuntan a que será un xogador importante ao longo da tempada do centenario.

—Ilusionado coa nova tempada?

—Cando comeza unha nova tempada, hai oportunidades, e estou a desexar que comece.

—A que cre que é debido o cambio experimentado?

—As oportunidades dan confianza e cando xogas, gañas ritmo de xogo. Este verán xoguei moito máis e estou contento. Son moi mozo e sempre vou mellorando.

—Custoulle a tempada pasada a adaptación?

—Foi un gran cambio para min. Aquí o xogo é moi máis rápido. Sempre hai que estar a aprender. Axudoume moito que o equipo é moi boa xente, sempre me fixeron sentir ben.

—Considera superada esa fase?

—Non é unha cousa que poidas dicir, supéralo e xa está. Ás veces vas ben e outras, non tan ben, pero o importante é ir mellorando.

—O pasado foi un ano difícil para vostede?

—Si. Non xoguei moito e iso faio difícil, porque cando es futbolista, o que queres é xogar.

—Que pensaba entón?

—Que quería adestrar e mellorar para poder xogar.

—Nalgún momento pensou que se equivocou?

—Si, porque quería xogar máis, pero non podes cambiar a decisión e non merece a pena pensar niso. No club sempre me mostraron o seu apoio e tamén me axudaron os meus pais e o meu representante.

—Que consellos lle deu o seu pai?

—Que seguise traballando duro, que na carreira dun futbolista todo o mundo ten baixadas e subidas, que era unha etapa máis na miña vida profesional e que seguise. Aprendín moito a nivel mental, porque con 18 anos ir a outro país e vivir só, tamén se aprende moito.

—O seu irmán, que é estudante de Psicoloxía, que dicíalle?

—O meu irmán déixame só con iso, non falamos do tema.

—Houbo ofertas para saír o inverno pasado e o Celta quixo que quedase.

—Había posibilidades de saír, pero eles déronme a opción de quedar e fíxeno.

—Benítez está a colocalo na media punta, no sitio de Iago Aspas, é esa a súa posición preferida?

—No sistema que estamos a xogar agora, si; tamén me gusta xogar como mediocentro ofensivo, pero no 4-4-2 non hai esa opción.

—Non se ve xogando en banda?

—Si, pero gústame máis polo centro. Aínda que no mundo do fútbol non se pode dicir que só xogas nun sitio, ao longo da miña carreira, a verdade é que xoguei en diferentes posicións. O máis importante é como funciona o equipo, se o equipo vai ben, todo é máis doado para os xogadores.

—Que espera desta tempada?

—O meu obxectivo é xogar máis, son mozo e teño que xogar si ou si e a miña meta é facelo no Celta, pero se non pode ser aquí, noutro equipo. Quero xogar.

—Vostede ten o aval de Benítez.

—Iso é o máis importante, que o adestrador te quere e que contas coa súa confianza.

—Que supón para vostede ser a alternativa a Iago Aspas?

—Iago é un crack. Del pódense aprender moitas cousas. No adestramento ves o que é capaz de facer e tes que fixarte para facer o mesmo. É moi bo tío e sempre axuda a todo o mundo. Sabe moito de fútbol.

—Vostede tamén é un tolo do fútbol como el?

—Vexo moito fútbol e sei moito de fútbol, pero el sabe de todo. Gústame falar con el sobre o fútbol, dos resultados e dos xogadores.

—O Celta é como llo agardaba cando veu visitalo o pasado verán?

—Pensei que ía ser un bo club e creo que é incluso mellor do que pensaba. Aquí todo o mundo é boa xente, aquí non hai rivais pola posición, senón que todo o mundo axuda.

«Estamos ilusionados, creo que podemos facelo ben»

Swedberg está ilusionado contento co xogo exhibido na pretemporada, ilusionado co ano do centenario e convencido de que pode ser un bo ano.

—Como ve o equipo para a liga?

—Véxoo ben. Creo que fixemos unha pretemporada boa, pero a tempada é diferente ao verán e nunca se sabe. Estamos ilusionados, é o ano do centenario e creo que podemos facelo ben.

—Nótase que é un ano especial?

—Si. Hoxe (por onte) falou o presidente, deunos palabras de ánimo e comentounos que é un ano moi importante.

—Que pode facer o Celta neste liga?

—Iso tesllo que preguntar ao adestrador, pero eu creo que vai ser moito mellor que o ano pasado. Temos que ir partido a partido, que é aburrido dicilo, pero hai que pensar así. Se gañas tres partidos, váiseche a cabeza e hai que ser cautos.

—O curso pasado chegou a pensar no descenso?

—Non. Cando estabamos metidos na lea, había que confiar. A tempada pasada houbo momentos que pensamos que iamos ir a Europa e ao final salvámonos o último día.

—Como viviu o partido do Barça?

—Ese día foi incrible a resposta da afección. Ese partido foi o mellor da tempada.

«O cambio de ritmo xa o tiña de antes, pero non podía ensinalo»

Williot fala dos cambios experimentados no Celta e tamén dunha traxectoria como futbolista que inclúe romper un contrato para ir a Rusia cando estalou a guerra de Ucraína.

—Fisicamente, gañou masa muscular este verán.

—Desde que cheguei, creo que gañei seis ou sete quilos e síntome máis forte.

—Un dos aspectos que deixou o seu verán son os cambios de ritmo.

—É algo que tiña de antes, pero cando me poño máis forte, son máis explosivo. Tamén o tiña antes, pero non podía ensinalo.

—O ano pasado debutou ante o Osasuna.

—Xoguei os dous partidos co Osasuna. Aquel primeiro partido para min era un soño cumprido, era algo polo que traballara moito tempo e ao final chegou.

—Que pídelle Benítez?

—Paréceme moi bo adestrador. Sempre ve os detalles pequenos que podes mellorar. Sabe moitas cousas e creo que se pode aprender moito del.

—Failles traballar moito?

—Si, traballar para mellorar. Na pretemporada traballamos moito e chegamos un pouco cansos aos partidos, pero creo que os manexamos ben.

—Cal é a súa historia no mundo do fútbol tendo en conta que o seu pai e a súa nai eran xogadores?

—Eu sempre xoguei ao fútbol. Teño un irmán que ten tres anos máis que eu ao que non lle gustaba nada este deporte e creo que por iso tivéronme a min. Desde pequeno, xoguei; nos tres anos que vivín en Valencia estiven a xogar, no Godella, e despois, tamén en Suecia.

—Cal foi o motivo de marcharse a vivir a Valencia?

—Ao meu pai non lle gusta Suecia, quere estar aquí a condición de que eramos nenos quería que aprendésemos outro idioma e outra cultura. Á miña nai, todo o contrario, gustarlle estar no noso país.

—É certo que é seareiro do Valencia?

—Agora, non (risos), pero cando vivía alí sempre ía aos partidos a Mestalla. O meu pai é un tolo do fútbol e cando viviamos alí, ía aos partido do Valencia, do Levante e incluso de Vilarreal.

—Antes de fichar polo Celta estivo a piques de ir a Rusia e non o fixo pola guerra.

—Foi xusto antes de comezar a guerra. Eu non sabía nada diso, asinei o contrato (polo Lokomotiv), pero uns días despois, estalou a guerra, non quixen ir e rompeu o contrato.

---

---

---