Aspas lembra o seu debut en balaídos con dobrete ante o Alavés, que considera que lle abriu as portas do fútbol profesional
03 jun 2020 . Actualizado á 15:36 h.Iago Aspas, Eusebio Sacristán e Carlos Hugo García Bayón lembraron nunha charla organizada polo Celta a etapa que compartiron no club vigués, con especial atención ao debut do moañés en Balaídos, don dous goles fronte ao Alavés. Os tres reviviron as sensacións que experimentaron naqueles momentos que o dianteiro considera que lle abriron de pao a pao as portas do fútbol.
Revelou Aspas que non sabe se puidese facer a mesma carreira de non ser por aquel partido. «Cando salgue un xogador de canteira, ten que ter 17 ou 18 anos. Eu xa tiña 22, fixera pretemporada co primeiro equipo e facíao ben, pero non se me deu a oportunidade», rememorou, citando tamén que fora convocado en UEFA con 19 anos. «Non me daba enganchado e con 22 anos quen sabe se tivese esa oportunidade ou non», valorou o xogador. Os seus interlocutores mostráronse seguros de que, coa súa mentalidade, si a tivese tido.
A Iago marcoulle aquel partido, que adoita mencionar como o máis transcendental da súa carreira. «Tiven a sorte de gozar dun Mundial e meter un gol, pero sempre me quedarei con ese partido polo que supuxo. Abriume as portas do fútbol de pao a pao, era a oportunidade que buscaba, o primeiro paso para non mirar atrás», considera. Porque desde a visión do Aspas de hoxe: «Todo o que veu despois foi a raíz daquel partido. Xoguei outros importantes, pero o primeiro queda marcado para o resto dos teus días».
«Foi o meu primeiro gran día no fútbol de elite»
Reflexionaron os tres sobre a importancia de que Iago, ao ser un xogador do filial que non participara da tempada negativa que arrastraban, non sentía a presión do resto. «Foi o meu primeiro gran día no fútbol de elite. Soñara desde pequeno debutar en Balaídos e poder saír pola porta grande. Sabía o fútbol que tiña dentro e tiña que explotar, pero nunca me vira nunha situación tan dramática», sinala. Ao mesmo tempo, sentía que non tiña «nada que perder», porque se non gañaban, el non tivera nada que ver co vivido esa tempada.
Coincide Eusebio en que os demais si sentían «a carga do peso de todo un club» e no seu caso particular, a necesidade de que saíse ben para dar o primeiro paso correcto nunha carreira como adestrador que entón era incipiente. «O ideal é poder descargarse desa presión, é o que fai dos xogadores importantes. Iago demostrou que é algo que leva consigo aínda que nese momento non levase o peso negativo do que fora esa tempada»; analizou.
Aspas sinalou que foi aprendendo cos anos para manexar ese tipo de situacións. «Lembro o noso primeiro ano en Primeira, xogar atenazado, con moita presión. Co paso dos anos e os partidos vas controlando, si é certo que a presión pode pasar máis factura a algúns xogadores que a outros», afirma. O fronte ao Alavés non a sentía. «Tiña moito que demostrar, déranme a oportunidade de adestrar ese mes co primeiro equipo e, como sabedes ben, non me calo nunca, pelexo sempre, enfádome por perder un partidillo. Sempre intento deixalo todo e esa media hora sóubome a gloria», lembrou.
Mencionou, así mesmo, que por aquel entón estaba acostumado a partidos en Barreiro ante 300 espectadores ou fóra ante 2.000 como moito. «Aquel Balaídos cheo era o punto que necesitaba para explotar a miña carreira despois de 14 ou 15 anos na canteira, o exemplo do mozo que sae de abaixo», engadiu.
Preguntoulle Carlos Hugo pola presión que si sentiu a tempada pasada, cando acabou chorando tras o dobrete fronte ao Vilarreal. «Levaba unha mochila amais de estar moito tempo fose e collendo moita presión. Na rúa, a farmacia, o supermercado, preguntábanme que cando volvía, que o equipo estaba mal e necesitábame», narrou. Cada partido en Balaídos chegou a ser «un sufrimento» para el e a súa familia por «a presión que tiña amais». «Non me puiden aguantar. Igual era máis doado botarme a chorar con 21 anos que con 31 e dous fillos», comparou.
Eusebio: «Para min apostar por Iago non foi xogarma, foi xogar sen risco»
Eusebio explicou que Iago era un xogador que lle «ilusionaba», pero que tivo que agardar o momento adecuado para apostar por el. «O equipo tiña xogadores veteranos e cun status. Non me quería saltar o paso de porlle por diante doutro e que iso provocase no persoal un desequilibrio a nivel de grupo», confesou.
Aínda que asume que era complicado adiviñar que carreira ía ter, nese momento parecíalle unha aposta segura. «Cando chegou o momento determinante en que nolo xogabamos todo, dixen: ‘Aquí non vale o emocional, o social nin o grupo, temos que sacalo adiante'. Para min non foi xogarma, nin arriscar, foi xogar sen risco. Puido saír mal, pero quedaríame igual de tranquilo» de apostar por el.
Xa nos adestramentos, Eusebio apreciara en Aspas «calidade, nivel, un talento grande» que lle facían ter ganas de contar con el. «Sorprendíame ver como se comportaba nos adestramentos co resto de compañeiros», polo que viu nel «unha baza importante da que botar man» cando o necesitasen. «Chegou o momento, saíu e tivo esa tarde de gloria con dous goles e a permanencia, o primeiro paso para o que viviu o Celta logo», indicou. Coincidiu Carlos Hugo, que o ve como «unha revelación para a canteira».
«Chegoume tarde, pero estou a gozar moitísimo e agardo facelo moitos anos máis»
Entre os tres reflexionaron tamén sobre a evolución de Iago. «Percibía que eras apaixonado, atrevido, descarado, ás veces demasiado eufórico», describía Carlos Hugo ao Aspas de outrora. E el replicaba: «Sígoo sendo, pero faltábame un punto máis que coa experiencia dos anos sóuboo soportar», comentou. Era consciente de que necesitaba «buscar un punto medio». «Sigo sendo enérxico, pero acougueime. A xente dime que se o tivese feito antes dese o paso antes, pero eu digo que as cousas chegan cando teñen que chegar. Chegoume tarde pero estou a gozar moitísimo e agardo facelo moitos anos máis».
Sobre os seus momentos de dificultades nos inicios, lembrou que cando pasaba un par de xornadas sen xogar, xa quería irse. «Son un rapaz ao que lle gusta moito o fútbol. Fun a Liverpool, non xoguei e xa quería irme. Dicíanme que aguantase, que ían saír compañeiros e podía haber oportunidades. Pero a min gústame xogar e se non pode ser nun lado, será en outro», sostivo.
