Eusebio: «Ser fiel a unha idea, como fixemos no Celta, dá resultados a longo prazo»
BANCADA DE RÍO
O excéltico repasou a súa traxectoria, o seu xeito de ver o fútbol e a súa aposta pola canteira durante a súa etapa en Vigo onte no inicio do ciclo «Fútbol de salón»
26 oct 2019 . Actualizado á 05:00 h.O Salón Rexio da Sede encheuse onte para escoitar a Eusebio Sacristán, encargado de abrir o ciclo de charlas Fútbol de salón organizado polo Celta. O que foi tanto xogador como adestrador do club, que foi presentado por Carlos Hugo García Bayón -o seu segundo na súa etapa celeste e actual membro do corpo técnico de Escribá-, comezou subliñando o cariño que sente pola entidade e por Vigo.
«O que sempre recordo e no que poño énfase cando falo desta cidade e deste club é que de aquí leveime unha das cousas máis importantes que un pode atopar: a amizade de moita xente», empezou. Entre esas persoas, dixo, ningunhas que logo seguiron traballando con el como Juan Carlos Andrés, que estivo entre o público. «É unha cidade na que sempre síntome querido, e o mellor cando regresas a un sitio é que se te lembre con cariño», debullou.
Aínda que a súa intervención arrincou coa súa infancia e a súa loita para cumprir o soño de ser futbolista profesional, o Celta tamén ocupou unha parte importante. Tras explicar que a través de Cruyff convenceuse de que o 4-3-3 era o sistema co que se identificaba, comentou que con esa idea chegou a Vigo. «Era a miña primeira experiencia, en momentos difíciles para o club a nivel económico e deportivo. Pensaba que cara adiante, que era a miña idea, o que sentía, o meu xeito de ver o xogo e con iso tiñamos que ir cara adiante», lembrou.
Pero os resultados desafiaban a elección de Eusebio, como tamén rememorou. «Acórdome de moitos empates a dous, partidos que iamos gañando e íanllenos», relatou. Neses momentos admite que a idea dun cambiou pasou pola súa cabeza, pero sen chegar a decidirse. «Algún día plantámonos que igual tiñamos que pensar noutra cousa, cambiar, virar, o dobre pivote, buscar… Pero estou orgulloso e satisfeito de seguir cara adiante».
Aquela tempada complicada era un «match ball», afirmou, non só para a historia do club, senón para a súa persoal. «Era a miña primeira experiencia. Aquel día do Celta-Alavés (o partido do dobrete de Aspas) foi duro porque sabiamos o que había en xogo», expresou. E engadiu que a sensación coa que se quedou daquelas vivencias é que «ser fiel ao que crees, a unha idea, a longo prazo dá resultados». Non esquece da figura de Aspas naquela salvación: «Ese día aparece e con esa idea que tiña a técnica é importante. Cantos mellores xogadores, máis posibilidades de que esta proposta teña un rendemento mellor».
A aposta pola canteira
O paso de Eusebio polo Celta como adestrador estivo marcado pola súa aposta pola canteira, algo ao que tamén se referiu. «Por unha banda, ilusióname cando vexo un rapaz con talento. Acórdome da miña época con esa idade, a ilusión que tiña por ser profesional. Ese entusiasmo chégame e trato de facer o posible para que iso pase», recalcou. No Celta, esa idea xuntouse con «unha situación de necesidade do club que fai que teñas esas condicións, pero tamén a aposta decidida polo talento que a longo prazo dá resultado».
Considera que a calidade é clave na súa proposta de xogo e nunca tivo inconveniente en buscala na canteira. «Se quero ter o balón e dominar, canta máis calidade, mellor», analizou. E iso foi o que viu nalgúns futbolistas da base celeste. «Para que a aposta fóra efectiva, necesitábanse dose de calidade. Entón fomos a un partido a Ponteareas e aparecen Hugo, Joselu, Iago… Dije: ‘Estes mozos teñen calidade, xusto o que necesitamos'». Agregou que Mallo tiña 17 anos e Aspas xogaba no B, pero xa cegaba. «Subía a adestrar e víalo ao nivel dos demais e non só iso, facía cousas que te entusiasmaban», apuntou.
A día de hoxe sente «orgulloso» de ver a evolución de todos estes xogadores e o que lograron. «Foron eles, fixeron un gran traballo e tido unha gran progresión, creceron e maduraron ben persoal e profesionalmente», profundou. E profundou en Aspas e se cría que podería lograr o que logrou: «Non sabía se co seu carácter ía conseguir tirarlle proveito ás súas condicións e fíxoo. Equilibrou o seu lado persoal, soubo enfocar ese xenio, carácter e impulsividade que sempre tivo para que dentro do campo lle sirvan para ter un rendemento espectacular», profundou. Mostrouse tamén «contento coa proxección» dos outros dous sobreviventes da súa época no actual persoal, Sergio e Hugo.
En liñas xerais, considera que o máis importante cos canteiráns, á parte de que os clubs fan «todo o que está na súa man a nivel físico, técnico e psicolóxico», é o convencemento do adestrador. «Se é a túa aposta, tes que transmitirlle confianza, non dubidas, porque pola contra o xogador pódeo notar», valorou.
A influencia de Cruyff na súa carreira
Sancristán proclama que Johan Cruyff foi unha figura clave na súa carreira, primeiro como futbolista e máis tarde como técnico. «Tiven a fortuna de que aparecese un adestrador con esa idea futbolística», indicou sobre o esquema de 3-4-3 con catro centrocampistas en rombo. «Nos demais equipos tiña que loitar por un único posto e aquí vía que ía ter posibilidade de xogar en calquera das catro posicións. Dixen: ‘Abríronseme as portas do ceo, un adestrador que valora a técnica e pasar o balón ao xogador que estea libre'».
A metodoloxía de traballo de Cruyff e os conceptos técnicos e tácticos que aprendeu del marcaron a Eusebio, que tratou de integralos no seu xogo. «A idea é tomar a iniciativa, que desde a túa portería xa teñas o control, acumular xente no medio do campo», precisou. A idea do rombo busca «ter un xogador máis que o rival aí, onde se coce o xogo, ter superioridade e atacar co campo ben aberto». Co tempo, cando nos seus últimos anos en activo xa sabía que quería ser adestrador, viu claro que o quería tamén na súa filosofía.
Recoñeceu o técnico que nesa época o aspecto defensivo non se traballaba tanto. «O concepto principal era en canto perdamos, recuperar. Non tiñamos xogadores fortes ou de gran percorrido, pero ben colocados, cada un nas nosas posicións, unha vez que perdamos hai que estar preto do rival, presionar para recuperar rápido». Deste xeito lográbase que os rivais estivesen «descolocados, porque estaban listos para defender e ao recuperar necesitan tempo para colocarse para atacar. Se presionas de inmediato teñen dificultades para saír desa presión. Poden pillarte en situacións de contra, pero coa responsabilidade individual, teño a miña referencia e non me vai a superar», detallou.
«Moi brando» para ser adestrador
Lembrou o de La Seca os seus inicios no seu pobo, cando de neno pasaba horas dando patadas contra a parede da igrexa. «Apaixonábame o fútbol, quería ser futbolista por amais de todo, tiña esa obsesión e determinación, estaba disposto os sacrificios que fixese falta», sinalou. Naquela época, revelou, alguén no propio pobo transmitiulle que se quería ser profesional, seríao. «Pensei: ‘Entón sereino seguro'. Porque non creo que habería ninguén con máis paixón, ganas e obsesión. A miña vida demostroume que se vas a por iso, pódelo conseguir».
O mesmo ocorreu coa súa faceta de adestrador. «Tiven a lección de que facendo todo o que tiña que facer puiden chegar a ser futbolista. E pensaba en que podía facer ao retirarme que me enchese igual. Entendía que o xeito era seguir estando preto do campo e transmitir esa idea que tiña. Seguir pensando en fútbol», lembrou. A figura de Rijkaard tamén foi clave para el.
Confesou, así mesmo, que cando decide ser adestrador, a imaxe que se tiña del de boa persoa, sensible ou brando víase «como un debilidade». El ver doutro xeito: «Tes que ser esixente, disciplinado, que as túas decisións sexan coherentes e sensatas. Se fas iso, tamén podes ser sensible e ter en conta aos demais. É positivo», resolveu.
Á marxe do Celta por respecto
Na quenda de preguntas, un dos asistentes expuxo unha cuestión concreta a Eusebio sobre os problemas defensivos do actual Celta. Eusebio entendeu que non era o foro adecuado para abordar esa cuestión, pero o argumentou: «Respecto o traballo dos adestradores, cada un temos a nosa visión, non podo pedir a un adestrador que faga isto ou o outro porque son outra persoa, vexo o fútbol dun xeito baseado nos meus coñecementos e experiencias, pero outro pon en práctica o que coñece e hai que respectalo», defendeu.
