Hugo Mallo colleu o micro tras o partido en Balaídos para agradecer o apoio aos afeccionados
01 abr 2019 . Actualizado ás 05:00 h.A comuñón entre os xogadores do Celta e a súa afección o sábado comezou no mesmo instante no que o autobús do equipo asomou pola avenida de Fragoso e non só se prolongou durante todo o partido, senón que foi máis aló. Tanto é así, que transcorridos uns minutos desde o final do encontro, cando a gran maioría do público xa abandonara o estadio, o capitán do equipo, Hugo Mallo, colleu o micrófono para dirixirse aos afeccionados da bancada de animación, moitos deles integrantes de Irmandiños 1923, Tropas de Breogán e Fútbol de salón, entre outras penas.
A maior parte dos xogadores do persoal habíanse dirixido a esa zona -a que desde hai anos non coñece o silencio á hora de animar ao equipo con independencia do resultado que indique o luminoso- para agradecerlles o seu apoio. Non era a primeira vez, e de feito Brais e Costas xa se levaron algunhas bufandas deses afeccionados no triunfo contra o Sevilla. Pero esta vez o capitán entendeu que era o momento de dar un paso máis e enviar unha mensaxe aos celtistas alí congregados.
Entre berros de «si se pode» que Cabral, un dos máis agradecidos xa ao baixar do autobús o sábado, acompañaba cos brazos, o canteirán tomou a palabra. «O primeiro é darvos as grazas, porque estamos nunha situación moi complicada e o recibimento que nos destes foi incrible», arrincouse o de Marín, flanqueado por un par de afeccionados que baixaron desde a bancada para acompañar ao cadro de persoal sobre o céspede de Balaídos.
E continuaba referíndose ao transcurso do partido e ao resultado final. «Xa habedes visto que nos habemos ir 0-2 ao descanso, pero hostia, ¡este partido tiñamos que gañalo si ou si!», exclamaba ante o alboroto dos presentes, con Pione e Boufal entregados detrás del e Maxi cunha bufanda celeste ao pescozo, aplaudindo xunto a Jozabed, Kevin, Lobotka ou Sergio, e con Costas como testemuña coa toalla da ducha posta.
Cos afeccionados coreando o seu nome, Hugo seguía: «Había que gañalo por nós, pero sobre todo por vós, que nas malas sempre estades e seguiredes. Así que coma sempre, ou de sempre, ¡ala Celta !», finalizaba o seu discurso ante os aplausos dos seus compañeiros e para logo recibir os abrazos dalgúns celtistas.
Conxura para o futuro
Entre os afeccionados que viviron en directo o momento estaba o presidente da pena viguesa Irmandiños 1923, Alberto Fraga. «Foi un gran detalle. Sempre comentamos a importancia da proximidade entre o equipo e a afección, non mordemos», reivindica o peñista. Ao seu xuízo, «ambas as partes deron todo o que tiñan» para buscar a vitoria fronte ao Vilarreal e comprobouse o que xa se sabía, que é a única fórmula».
Ademais, cre que o momento protagonizado por Hugo foi «unha conxura para o que vén». Viviuno, como o partido, con moita emoción. «Boa parte da afección foi consciente de que era agora ou nunca, que había 45 minutos para intentalo e cabrearse antes do final non tiña sentido». Admite que «obviamente» o chegar cun marcador de 0-2 ao descanso foi «un golpazo» e, aínda que non baixaron os brazos en ningún momento como neles é habitual, «o gol de falta de Aspas foi o que rematou de espertar a todos». Alberto pensa en clave de futuro e destaca que «acabe como acabe a tempada, foi un día crave» para que a afección do Celta demostrásese a si mesma «a importancia de crer ata o final aínda que pinten bastos».
