Parece necesaria a autocrítica e a reflexión nun momento no que o efecto Cardoso parece que se vai diluíndo segundo pasan os partidos, situando ao equipo nunha preocupante posición, non xa pola súa localización nunha clasificación moi igualada, senón polas sensacións que o equipo transmite desde o campo. Contra o Raio o Celta mostrou unha debilidade extrema en defensa tanto a nivel individual como colectivo. Pouco se puido ver do visto nos primeiros partidos de Cardoso (presión alta, inicio combinativo, orde), ao que el tamén contribuíu teimándose en reinventarse sobre o campo as posicións de Beltrán e Jozabed, investíndoas. Final preocupante dunha primeira volta na que o equipo xa non é que non dea mostras de mellorar, senón que ademais persiste e amplía os seus erros.
A clave
Debilidade defensiva
A nivel colectivo o Celta volveu ter problemas para poder contrarrestar a un rival con defensa de tres e carrileros como xa pasou en anteriores partidos. En Vallecas outra vez os carrileros rivais atopáronse coas bandas desprotexidas e xeraron perigo, sobre todo pola dereita con Advíncula, quen se viu favorecido pola nula achega defensiva de Sofiane Boufal. A isto hai que engadirlle a perda do centro do campo durante a primeira parte e os importantes erros individuais dos defensas celestes. A liña defensiva volveu ser máis lenta que os atacantes rivais demostrando problemas ás súas costas e pouca intensidade defensiva (concentración) nas marcas, sobre todo outra vez ante os centros laterais, un problema recorrente.
Os reforzos
Unha imperiosa necesidade
Con dous adestradores e sen que a solución aos problemas defensivos teña pinta de ser inminente, parece unha necesidade reforzar a liña defensiva. Por dentro os problemas son máis que notorios e Cardoso demostrou que só confía en Araujo e Costas. No carril esquerdo Juncà ofrece máis un perfil de carrilero que de lateral e parece necesario dispor doutra opción máis defensiva. En ataque non hai alternativas a Aspas e Maxi, como se demostrou as veces que faltaron algún dos dous durante esta primeira volta. Para rematar, apostaría por outro perfil para xogador de banda, rápido e con ruptura, alternativa ao atasco que tantas veces se xera por dentro.
A formulación
Tropezar tres veces na mesma pedra
Cardoso volveu insistir por terceiro partido consecutivo en situar a Beltrán de mediapunta, incluso esta vez investindo as posicións naturais dos xogadores de medio campo. Non lle abondou ao técnico portugués as experiencias ante Barça e Athletic, senón que perseveró nunha idea que descompuxo o medio campo vigués e que o converteu en irrecoñecible durante 45 minutos, ata o punto que só un pequeno retoque tras o descanso foi suficiente para que polo menos mellorasen as prestacións do equipo con e sen balón. Que se poida prescindir de Lobotka neste equipo durante 75 minutos iso xa é outra cuestión.
O plan de ataque
Sen alternativa a Aspas
Cardoso probou de todo para que a baixa de Iago non tivese influencia no xogo ofensivo do equipo. Pero o certo é que sen el, os celestes non son capaces de xerar o xogo necesario para convertelo en ocasións de gol. Asistimos a dous partidos orfos delas. O venres mesmo cando o Celta mellorou na segunda parte, fíxoo sen profundidade e sen inquietar. Non soubo correr o contraataque nin ter pausa para, coa mobilidade dos seus mediapuntas, poder desbordar á segunda defensa máis goleada da liga.
Julio Álvarez-Buylla é adestrador nacional, máster en psicoloxía deportiva e coach deportivo.