O Celta realiza un partido espléndido e fai sangue dun Raio Vallecano suicida
12 abr 2015 . Actualizado á 16:36 h.Eu estiven alí! dirán dentro duns anos os celestes que onte vibraron en Balaídos cunha goleada para a historia. Porque o que comezou cun xerro de auga fría aos 22 segundos, acabou converténdose nun festival goleador que facía anos que non se lembraba en Balaídos. E é que os vigueses non marcaban seis goles en Primeira na casa desde o 6-2 ao Oviedo no 99. Foi unha noite perfecta polos goles, polo fútbol de alta escola do que presumiron os de Berizzo, polo carisma que demostrou o equipo para reporse dun gol encaixado na primeira xornada, e polo amor propio que demostraron os vigueses ao non conformarse cunha simple vitoria. E todo, ante un rival de enxunlla, pero que non mediu cando decidiu expor o seu partido de forma case suicida.
Formulación
Cara a cara. Quizais por un exceso de confianza no seu equipo, ou por subestimar ao Celta, Paco Jémez decidiu saír coa versión máis suicida. Deixouse aos laterais no banco e montou unha defensa de tres. A súa aposta era arriscada, pero fundamentada. Os de Vallecas saben que a mellor forma de defenderse é tendo o balón, e iso agardaban facer. O problema foi que o Celta, a pesar de encaixar na primeira xogada, non llo permitiu. Construíu un centro do campo inquebrantable, presionou ata a saciedade e afogou a un rival que foi vítima unha e outra vez do seu propio medicamento.
A calve
A presión asfixiante. A fórmula da presión e a intensidade celeste vestiuse de longo ante o Raio Vallecano. Os vigueses espremeron as súas forzas e acosaron ao rival de tal xeito que cortocircuitaron calquera tentativa visitante por facerse co balón e co control do partido. A presión viguesa anulou aos de Jémez, que perdían cada disputa e cada balón dividido e eran incapaces de superar o centro do campo. A presión arrincaba en Larrivey e contaxiábase a cada liña dos celestes.
Medular
O centro do campo. Berizzo decidiu saír con todo, e iso incluía a un Augusto Fernández entre algodóns, pero que resultou determinante. A presenza do internacional no centro do campo deu consistencia ao equipo. O Celta, co arxentino á cabeza, fartouse de roubar balóns, de conter o avance rival e de crear fútbol, unha parcela na que lle secundou un Krohn-Dehli de novo soberbio. Tal foi a superioridade dos celestes na medular -Orellana repetiu como enganche- que o centro do campo de Raio se esfumó, e sen a pelota os de Vallecas quedáronse rotos e sen ideas, para acabar tendido sobre a lona a mans dun rival que ejemplariza o gusto polo bo fútbol, a presión e a intensidade. Os vigueses demostraron que con solidariedade, colocación e ganas son capaces de dar boa conta de calquera rival. Se a súa capacidade para realizar un fútbol primoroso se sazona co gol, a noite perfecta está servida.
Un ataque sublime nunha goleada para a historia
O Celta falou sobre o campo, e fíxoo con goles no maior festival anotador que se lembra en anos. Foi unha noite perfecta a nivel ofensivo. O centro do campo alimentaba aos de arriba, e os atacantes, aproveitándose da verbena defensiva do Raio, facían sangue unha e outra vez en habituais superioridades numéricas e con varios nomes propios.
Aínda que Mina foi o protagonista cos seus catro tantos, foi Nolito o que se encargou de construír a goleada co seu fútbol e as súas asistencias. Deu tres goles e espiu unha e outra vez á defensa dun Raio tan noqueada como adiantada. A capacidade dos de Berizzo para avanzar pola esquerda, con Orellana e Nolito complementándose, desarmou en sucesivas ocasións aos de Jémez, e Larrivey, capaz de atopar oco entre os centrais, encargouse de deixar o partido franco.
Mina, que en Granada fixera un partido gris, escribiu unha nova páxina na historia do Celta, posto que ningún céltico de 19 anos fora capaz de marcar tres ou máis goles en Liga ata entón. Pero onte, aos vigueses, todo lles viña de cara. O único pero foi que o partido lle debeu un gol a Nolito.