Oito pisos en brazos para deitar ao seu neno con parálise cerebral e un 100% de discapacidade: «Cambiámoslle o cueiro no garaxe»

Cando a parálise cerebral fai a un fillo dependente dunha cadeira de rodas eléctrica adaptada non cabe a opción de sentarse con el no sofá ata que volva a luz. Da cadeira hai que levalo á cama, e viceversa. Con ese inconveniente e co de vivir nun oitavo piso co ascensor inoperativo atopouse onte a familia de José Luis Fernández Gallego e Paula Fernández Amboage, que subiron a pulso ao seu fillo Mario Henok ata o ático da Coruña no que residen na zona de San Roque. A este fillo, de 11 anos e orixe etíope, únese Álex Tuan, de 6, ao que adoptaron en Vietnam no 2020, sete anos despois que a Mario.

«Mario chegou ás seis da tarde do colexio. Vai a Aspace, e afortunadamente alí teñen xerador propio, polo que eles non notaron a incidencia», conta o seu pai, que no entanto asegura que o complicado chegou para eles despois, ao seu regreso: «Nunca tiveramos que subir os oito pisos sen ascensor, non nos pasara nos sete anos que levamos vivindo aquí, pero sempre ten que haber unha primeira vez para todo».

O neno pesa 23 quilos e non dispón da mobilidade necesaria como para poder axudar a facer máis liviá a subida. A súa cadeira adaptada, na que conta cun comprimido integrado que lle serve para comunicarse a través da vista, pesa outros 20 quilos. Afortunadamente, a súa nai subiuno no colo ata casa, pero dispoñen dun garaxe onde puideron gardar a cadeira durante toda a noite para evitar subir de novo os oito pisos cargando con ela. Con todo, a espera ata poder levar a casa a Mario non foi tan sinxela.

A primeira opción de Paula e José Luis sempre foi adoptar: «Dixéronnos que Mario era un bebé san, pero ten unha discapacidade do cento por cento»

NOELIA SILVOSA

«Estiramos a hora de subilo ata as oito e media, para que fose practicamente a hora de deitalo, para que puidese estar na cadeira durante o resto da tarde, tamén coa esperanza de que entre tanto volvese a luz. Mentres tanto, cambiámolo no garaxe —o neno non ten control de esfínteres—», indica José Luis.

Unha vez salvadas as barreiras físicas e estando xa os catro na casa, aproveitaron que aínda había luz para poder deitar aos nenos. «Álex confesounos despois que estaba un pouco preocupado, imaxino que por vivir unha situación estraña e porque nos vía a nós, e como todas as rutinas cambiaban. Pero ao final foi todo ben, quedou todo liquidado», aseguran os pais, que unha vez salvadas todas as barreiras físicas puideron ao fin meter en cama aos seus dous fillos e subir pola mañá a cadeira de rodas no ascensor.

---

---