É o único habitante dunha aldea da montaña de Lugo e acaba de poñer en marcha un proxecto de permacultura
26 sep 2023 . Actualizado á 20:41 h.Pascal Elzinga leva catro anos vivindo en Orbán, unha pequena aldea da montaña de Lugo que pertence ao concello de Cervantes. Cunhas vistas de infarto detrás e un castelán case perfecto, a holandés fala da súa día a día nos Ancares. Teletrabaja para unha empresa de software canadense e, despois de tres anos esperando os permisos necesarios, puxo en marcha un proxecto de permacultura.
Elzinga pasouse a vida viaxando de país en país, ata que unha serie de casualidades levaron a instalarse nos Ancares. O seu con estes vales foi un flechazo, como se adoita dicir. Decidiu comprar unha casa cunha gran leira para ter animais e horta. O seu día a día empeza así, en contacto coa natureza. Despois ponse diante do computador e traballa ata media tarde. Apágao e de novo, bótase fóra para controlar os animais, facer arranxos, rozas e, desde hai uns meses, regar os seus froiteiros.
Xunto á casa de Pascal un hórreo que acaba de rehabilitar loce esplendoroso xunto a un soportal que cobre decenas de plantas. «Este sitio é moi duro, necesito adozalo con plantas ornamentais», di o holandés, que xa pode presumir de retranca galega.
Unha contorna natural privilexiada
«Agora mesmo teño cinco ovellas, pero teño un macho polo que a miña idea é ampliar o rabaño ata que sexan 20 ou 22 e facer silvopastoreo no bosque», di presumindo de animais nun lugar sen contaminación acústica e no que só axexa o vento chocando contra as árbores.
A súa pequena «granxa» convive cun proxecto de permacultura no que leva traballando anos, pero que materializou hai apenas uns meses. «Son catro terrazas en zigzag e con orientación sur. Agora mesmo hai 120 árbores froiteiras plantados, pero a miña intención é que se multipliquen e sexan máis de 1.000 proximamente», debulla Pascal. Desde peras a mazás, uvas grosellas e mesmo selectos. «Aquí danse moitas variedades froiteiras e eu espero ter a primeira colleita en dúas ou tres anos porque todo depende da variedade que plantes; a clave está en elixir ben», engade. A súa idea é vender a froita en aldeas próximas, a veciños e coñecidos, aínda que non descarta acudir a feiras próximas.
O primeiro que tivo que facer o holandés foi deseñar os bancales e lograr o permiso, que tardou tres anos polos atrasos derivados da pandemia de covid-19. Despois empezou a acondicionar o terreo, asesorado por un experto dos Estados Unidos que lle deu os mellores consellos para poñer en marcha o seu proxecto.
«A idea é que a auga da choiva penetre lentamente porque aínda que en Lugo chove moito, a auga disípase velozmente. As terrazas funcionan como unha balsa, polo que a auga se absorbe moito máis amodo», engade Pascal. Con todo, este verán, cos froiteiros xa plantados, tivo que regar de xeito manual as terrazas a diario.
Proxectos de rexeneración do terreo
Para garantir a viabilidade do proxecto de permacultura e a súa supervivencia, Elzinga utiliza varias especies de brassica que inclúe a colza e outras flores silvestres que axudan a xerar raíces, «isto permite fortalecer a terra porque estamos nunha zona con moita pedra. En resumo, é un abono verde que axuda a mellorar o chan, especialmente despois dos movementos de terra que fixemos para crear as terrazas». Así mesmo, o tronco dos froiteiros están rodeados por achas de madeira que tamén favorecen a captación de humidade.
Na parte alta da leira, onda a casa, Pascal tamén creou un pequeno estanque para favorecer a filtración de auga cara ás terrazas.
Ademais do seu traballo en remoto, dos animais e o proxecto de permacultura, Pascal cultiva unha pequena horta que aínda resplandece nesta época do ano. Tomates, fabas, leitugas, xirasois e ata alcachofas, que intenta consentir e respectar o máximo. «Dedícolles menos tempo do que me gustaría porque ao final, o día non dá para todo», di.
Aínda que Pascal vive só, agora mesmo ten un voluntario alemán que lle axuda cos labores diarios. É o único habitante da aldea, e aínda que isto non o perturba, as súas esperanzas están postas en poder repoboar a súa amada aldea de Orbán. «Encántame esta vida que levo», sentenza cun sorriso de orella a orella.