O presidente do Grupo Calvo está tamén implicado en múltiples entidades sociais e deportivas
12 novs 2019 . Actualizado ás 21:12 h.Luciano Calvo Pumpido (Carballo, 1948), é o presidente do Grupo Calvo e da Fundación Luis Calvo Sanz. Non só é a cabeza visible da multinacional conserveira presente en 73 países, con fábricas en España, Brasil e O Salvador e barcos por todos os océanos. Ao longo da súa vida hase implicado en múltiples entidades sociais e deportivas da súa Carballo natal. Presidiu Motor Bergantiños, a agrupación Xiria (que inclúe balonmán, baloncesto e voleibol); o Bergantiños; en dúas ocasións, a comisión de festas do San Xoán dos anos 89, 90 e 91, coa marca da tortilla máis grande do mundo incluído; e é o fundador e mantedor das Escolas Deportivas Luís Calvo. Agora non o está pasando demasiado ben co seu Bergan, que aspiraba ao ascenso, pero está pola cola. Os seus dianteiros céganse na área contraria e aos seus defensas róubanlles a carteira con facilidade.
-Cando sofre máis? Cando perde o seu equipo ou cando a Calvo lle sae unha mala campaña?
-Uff... Non é comparable. Son dúas cousas distintas. Son sentimentos diferentes. Un vén de toda a vida, que é Calvo, e o outro é un escape meu. Sufro moito cando perde o Bergantiños ou o Deportivo. Non son capaz de ver todo o partido. Voume, pode comigo. Non ten nada que ver unha cousa coa outra, pero cando vives unha cousa como túa, que che gusta, claro que sofres.
-Sempre estivo liderando equipos. Cal é o seu deporte preferido?
-Os que máis, o fútbol e o balonmán.
-Practicou algún deles?
-O fútbol.
-De que xogaba?
-De dianteiro, de extremo, unha cousa así, pero en equipos de colexio, nos Salesianos e en Peleteiro.
-Levaron a experiencia das Escolas Luis Calvo a Brasil e O Salvador. É vocación de empresa?
-O que fixemos é unha especie transvase do que estamos a facer aquí. No Brasil participamos no desenvolvemento de asociacións. É distinto. No Salvador quixemos darlle un enfoque humano á nosa presenza. Na Unión fixemos unhas escolas deportivas para 1.000 nenos. Trouxemos aquí un equipo, e outro ano, outro do Brasil. Foi unha boa iniciativa.
-Tivo algunha vez a tentación de optar á presidencia do Dépor?
-Apetencia non tiven ningunha. Si houbo algunhas presións para que dese o paso, pero o meu non é iso. Estou de presidente do Bergantiños porque houbo un momento en que se non o collía eu podía desaparecer. O Dépor xa me colle mal por idade. Noutro momento igual pensouno, non xa como presidente, pero si para formar parte da directiva, para axudarlles dalgunha forma. Agora síntome un pouco descolocado pola idade, polo traballo que teño en Calvo. Vía que non podía atender ben as dúas cousas ao mesmo tempo. Cando me meto nun proxecto vou de cheo, sabendo que teño que dispor de tempo e co Dépor non podía. Esixiría moita dedicación.
-Sempre estivo moi presente na rúa e é moi próximo coa xente.
-Críeme en Carballo, os meus mellores amigos están aquí. Para min, o de estar na rúa e falar con todo o mundo forma parte da miña condición. En realidade almorzo sempre fóra de casa para poder ver xente e cambio de cafeterías para estar con moitos amigos e saudar á maior cantidade posible. Son como calquera veciño que quere ter ese contacto humano que tanta falta nos fai.
-Nunca pensou en presentarse a unhas eleccións?
-Varios partidos invitáronme a presentarme, pero sempre me neguei. Non porque vexa mal a política, ao contrario, pero non quero mesturar a miña vocación empresarial coa política, política e negocio non casan ben. Teño moi claro que hai que separar ambas as cousas. Ou estás nunha parte ou estás na outra. Pero, no fondo, hai algo máis profundo. O meu pai, nos últimos anos da súa vida, fíxonos unha petición: rogounos que non nos metésemos en política, por antecedentes que tivo el. Quería protexernos e eu quixen respectar ese rogo. Ademais, a política é como o fútbol, ou estás ou non estás. Non podes ir a medias. Ou che metes para facer un labor en beneficio da sociedade, e iso quita moito tempo e esixe moito esforzo, ou é mellor que o deixes para outros.
-Patrocina moitos acontecementos, sobre todo musicais e de diversos estilos. Que música é a que máis lle gusta?
-Agora que me estou facendo maior, gústame máis a clásica. Encántame. Tamén folk. Eu era dos Beatles, os Rolling e demais, pero as novas tendencias, como o rap e outras, xa non as entendo tanto.
-Con todo, apóiaas igual.
-Non ten nada que ver. Hai cousas que hai que dar a coñecer, para cada momento hai a súa música. Todo o universo é bo. Hai que traer cousas diferentes.