O presidente da Xunta descartou presentar a súa candidatura para suceder a Rajoy á fronte do PP nacional
18 jun 2018 . Actualizado ás 22:38 h.«Xa o dixen». Con suspense, coa voz entrecortada e sen un negativa. Pero Alberto Núñez Feijoo (Vos Peares, 1961) queda en Galicia. Faino para cumprir co seu compromiso de continuar en a Xunta ata o 2020 e para non empezar con mal pé unha nova etapa, incumprindo a súa palabra. «Eu sen ter completado o meu compromiso non podo fallar aos galegos porque sería tamén fallarme a min mesmo», asegurou. Para facer pública a súa decisión escolleu os xardíns dun hotel, o mesmo que utilizou para convocar á prensa no 2005 e anunciar que daba o paso para suceder a Fraga. E onde tamén desvelou as súas longas reflexións para presentarse por terceira vez ás eleccións galegas.
Tal como adiantou, daría a súa opinión nun acto do PP, e para iso reuniu a un centenar de destacados líderes e dirixentes orgánicos. A gran maioría non sabían se estaban alí para asinar un aval que lle permitise optar á carreira aberta no seu partido. Non fixo falta, pero todos se achegaron ata o líder para abrazalo, algúns despois de pasar un mal grolo que durou oito minutos. A todos lles intentou transmitir a mesma idea, que tantas veces repite: «Seguimos traballando». Outra frase cazada ao voo entre a marabunta daba unha idea do descoido co que chegaron o 99 % dos presentes: «A ver a quen poñemos agora».
Feijoo entrou de cheo na política galega no 2003 a Galicia para darlle aire a o PPdeG, que se desinflaba, e quince anos despois empeñouse en quitarlle a razón aos que din que sempre utilizou a Xunta como trampolín para regresar a Madrid. Agora cobra sentido a última pista que deu a os insistentes xornalistas sobre o peso que tiña a Presidencia na súa decisión final. Haberá máis motivos que ese para seguir en San Caetano -a crise do partido, as loitas internas que se aveciñan e ata a dura realidade mediática que se podería atopar se gañase o congreso- pero algúns dirixentes xa aproveitaron o mesmo acto para mostrarlle o seu alivio e deslizar nos círculos que terá máis oportunidades.
Feijoo queda a pesar de que o propio partido había limitado as súas opcións: ou daba un paso á fronte, con 56 anos e pai dun bebé de 16 meses, ou practicamente empezaba a escribir desde o seu despacho de Monte Pío os últimos parágrafos dunha vida política marcada polo seu incuestionable éxito electoral en momentos de extraordinaria ansiedade. Salvou a Mariano Rajoy no 2009 cunha maioría inesperada en Galicia á que se subiu a lombos da austeridade. E agora será testemuña desde a distancia das evolucións dun partido acosado pola corrupción interna e un desgaste de marca extraordinario. Os seus silencios nas últimas semanas foron interpretados por uns como unha estratexia, e outros, os seus círculos máis próximos, insistiron en que se tratou dunha auténtica reflexión persoal na tamén influíu o persoal por amais de todo.Á marxe do erro de cálculo groso dos que sempre creron que a presidencia da comunidade só era un paso cara a outras esferas, a Feijoo atribúenselle outros dous momentos nos que a punto estivo de facer as maletas: fai tres anos, cando declinou entrar no Executivo de Rajoy; e no tramo final do segundo mandato, cando tiña un pé e medio na empresa privada, segundo fontes mal informadas. Nunca antes estivo tan preto como estas dúas últimas semanas, cando todas as miradas de Xénova se posaron nel e empezaron a abundar os medios sorrisos disimulados de «eu non sei nada» entre os seus colaboradores máis próximos.
En todo caso, a súa estancia en Galicia non será plácida. Veñen épocas de cambio en o PPdeG e no Goberno galego, que poderá liderar cunha cómoda maioría, e algúns xa abrían a porta a un cuarto mandato, improbable se segue cumprindo coa súa palabra, como hoxe. A crise de goberno que veña, antes de que acabe o verán, xa terá tinguiduras sucesorias en clave autonómica, e aínda que sexa de forma sosegada, a ninguén se lle escapa que os movementos comezaron nos territorios provinciais. Se están tan unidos como ao final do acto, Galicia será unha balsa de aceite en comparación con Xénova.