Acontece na apoteose infantil dun sábado pola noite, neses anos en que se comezan a interpretar as primeiras confidencias que nos revela o mundo. Debe ser demasiado tarde para un neno, claro. Estou quedando durmido diante do televisor e o tacto que me envolve son os brazos dos meus pais: unha armazón sedosa e resistente, transmisora de superpoderes. Pero o máis significativo desa escena doméstica de sofá, que recupero agora entre as incertas brétemas do tempo, trasládase á pantalla que daquela estou deixando de ver, xusto cando combato corpo a corpo no derradeiro asalto da pelexa contra o sono. Alí mantense enmarcado o rostro dun actor louro e carismático que se chama Robert Redford. Non lembro en que película, por suposto. Todo son néboas, estraños cruzamentos entre a realidade e a imaxinación. Pero aventuro que podería tratarse dalgún fotograma de Os tres días do cóndor ou de Todos os homes do presidente. Quizais dun fragmento de O golpe, quen sabe se dun resplandor de As aventuras de Jeremiah Johnson. Sexa como for, a pintura inalterable do amigo Redford. Sostiña Manuel Vázquez Montalbán —acudindo ao recordo da felicidade primixenia expresado en Cidadán Kane — que todos conservamos un Rosebud: un instante ou sensación de plenitude infantil que volve a nós con frecuencia, en parte para explicar o que somos na vida adulta, e que apela a un mundo gardado baixo sete chaves no noso interior. O pai de Carvalho evocaba a imaxe da nai ofrecéndolle un molete de pan quente e unha bolsiña de olivas negras, síntese desa impresión permanente de salvagarda, aínda nos tempos da posguerra. A miña cabeza viaxa de cando en vez a un sofá onde me regalan a calor dunhas mans protectoras. Alí, mentres son amparado na fronteira do sono, vaise esvaecendo ante min a estampa do xigante Redford. E na acordanza desa inmersión sempre collo aire. Lin estes días numerosos perfís do actor morto, evocacións do mito hollywoodiense, retratos do home refuxiado entre as montañas de Utah, louvanzas do activista demócrata. Despedidas emocionantes a un tipo guapísimo e cabal, capaz de incrustar o seu magnetismo ata nos confortables entresoños dun neno. Así o fixo, e así creo que permanece. «Pensades que se non se descobre a mentira é como dicir a verdade?», preguntábase no desenlace de Os tres días do cóndor, ante os malos da CIA. Teño sorte: sempre me queda por aí un Rosebud a salvo.