Blasco Ibáñez tamén amou a cidade e as súas contradicións, ese convivir da miseria e a beleza, coma se ambas as fosen alí tan irremediables como a súa natureza sísmica
19 sep 2025 . Actualizado á 15:12 h.Nápoles deixoume nostálxica. É unha desas cidades que vives e soñas ao mesmo tempo, como cando bicas a alguén estrañando xa o seguinte bico, temendo que non suceda nunca. Non axuda moito escoitar en bucle unha canción que me trouxen do barrio dos españois, esa cuadrícula onde vivía a soldadesca no século XVI, cando Nápoles era virreinato e os palazos non se dividiron en mil pedazos. Ata hai pouco as guías dicían do «quarteri» que era un sitio inhóspito, agora é pobre e turístico ao mesmo tempo, coas súas bandeirolas de cores de balcón a balcón, os seus trattorias case asomadas á vía Toledo e os seus grupos de visitantes buscando o famoso mural de Maradona. Ao deus de Nápoles prefiro atoparmo debuxado en calquera parede desconchada de Sanitá ou do Pallometto de Santa Lucía, ao que nos leva Erri de Luca, o noso guía turístico napolitano. S. leme parágrafos dO día antes da felicidade mentres agardamos un bus que nos leve a Possilipo. Nun balcón sobre o mar veremos caer os raios sobre a baía e esa cidade que «parece empurrada cara ao outeiro polo mar». A frase, ou a idea da frase, é de Blasco Ibáñez, que tamén amou a cidade e as súas contradicións, ese convivir da miseria e a beleza, coma se ambas as fosen alí tan irremediables como a súa natureza sísmica, como o medo e a admiración que esperta a súa irreverencia, ese saltarse as normas e obviar ao estado que quizais alí pasa de longo, como a tormenta, que varre momentaneamente o Vesubio e o castelo do Ovo e a Riviera de Chaia, onde viviron un tempo Gómez da Serna e Carmen de Burgos. Que bo destino para amarse e para escribir. Da Serna ambientou un conto na Galería Príncipe, que mantén intacto o luxo e o principio de desigualdade que goberna esta cidade. Dentro hai unha librería preciosa, quizais deseñada polos mesmos interioristas das mansións de Sorrento. O rapeiro, que escoito por recomendación dunha moza que nos serve unha cervexa nun bar deses que non teñen máis que un portal e unhas cadeiras de plástico nunha praza sen árbores e sen esperanza, chámase Geolier e naceu en Secondigliano, un lugar onde unha non imaxina o amor, e, con todo, aí está o seu L'ultima poesía.