La lúa asoma tras as nubes, como debuxada por un neno nunha pantalla desas que se borran nun movemento. Pode desaparecer en calquera momento pero agora está aí, xogando ao misterio, como a propia cidade, regalándome un plus de beleza neste momento de copa de viño na terraza dun piso enorme da vía Duomo. Témome que xentrificamos ao seu dono, que nos deu as chaves e retirouse a outra á da casa, un pouco encorvado, apurándose en pechar a porta, coma se quixese preservar o que queda da súa intimidade ou daqueles tempos nos que non necesitaba alugar este cuarto de teitos altos e balcóns desde os que se albisca o mar. Incluído no prezo está a noite de setembro, cálida, húmida, ruidosa. Nápoles parece refractaria á orde e ao silencio, coma se os seus habitantes aceptarían que o universo tende á entropía, ao caos, e que é inútil pasar unha escoba á beirarrúa onde pasan a tarde sentados sobre cadeiras de plástico. Hai algo egrexio nesas señoras que vexo na porta das súas casas, ao lado de tendais onde esqueceron unhas bragas amarelas. Nunca sei se están preparados para unha coada ou para unha instalación artística. Sen roupa, cos seus arames tortos parecen esculturas de Louise Bourgeois; con ela, poderían ser estandartes de reinos antigos. Nápoles semella ser a cidade máis vella do mundo e, ao tempo, provisional, coma se nunca quixese acabarse do todo. Por iso é tan viva, porque a vida é tránsito e que a terra se mova ou o volcán ruxa serve para lembrar que todo pode desaparecer nun día, o teu alento ou Pompeya.
Adoro Nápoles, como adoras a alguén que non entendes, agónicamente, sabendo que é pura contradición e desacato, rebeldía indiferente, exceso e nihilismo nun mesmo corpo cheo de encartes, de recunchos, de agochos que, en realidade, só queren mostrarse. A Nápoles que describiu Walter Benjamin nun artigo que escribiu a medias con Asja Lacis, á que coñeceu nun mercado en Capri. Léoo nun librito editado por Casimiro. «Os edificios convértense en teatros populares». «Incluso o máis mísero dos seres actúa con apromo cando advirte obtusamente (…) que forma parte do grande espectáculo». Así síntome eu.