A última película do director de «Plan oculto» é un «thriller» falto de ritmo e cohesión, que supón un decepcionante regreso despois de cinco anos da estrea da súa última cinta
12 sep 2025 . Actualizado á 05:00 h.Pouco ou nada se lle pode reprochar a un director da talla de Spike Le, creador do marabillosas Feixe o que debas (1989) e Malcolm X (1992), pero parece que hai algo que se lle atragoa na súa carreira: os remakes de películas asiáticas. O seu primeiro intento, alá polo 2013, foi Oldboy, filme que americanizaba a homónima obra mestra dirixida polo coreano Park Chan-wook e que foi —con razón— vilipendiada polo público e a crítica. Doce anos despois, volve probar sorte con Do ceo ao inferno, que moderniza e ambienta en Nova York o clásico de Akira Kurosawa, O inferno do odio. Por desgraza, o resultado, aínda que non tan terrible como o anterior, está lonxe de ser óptimo.
David King, un magnate da industria musical estadounidense interpretado por Denzel Washington, intenta recuperar o completo control do seu selo musical, o cal está en horas baixas. Entremedias, ver sorprendido por unha chamada na que un descoñecido di secuestrar ao seu fillo, polo que pide un rescate de 17,5 millóns de dólares. Na media hora previa a que suceda isto, todo é realmente estraño, apenas hai rastro do Spike Le que todos coñecemos. O ton é digno dunha telenovela americana na que o protagonista vive coa súa marabillosa e exemplar familia —mención aparte á incesante e anodina música de fondo que parece sacada dunha biblioteca de sons gratuítos—. Unha vez chegados a este punto, todo empeza a coller algo máis de forma. Revélase que o secuestrador cometeu un erro e realmente non raptou ao fillo de King, senón ao do seu mellor amigo, Paul (Jeffrey Wright). Aí é cando o produtor musical enfróntase ao dilema ético de ceder á extorsión para salvar ao rapaz ou de non pagar e salvar a súa empresa. No entanto, este debate interno é executado de forma bastante insubstancial e superflua. Dá a sensación de que non é o que máis lle interesa a Lee, deixando esta cuestión moral en algo case anecdótico.
Entón, hai algo de todo isto que mereza realmente a pena? Pouco, pero o hai. Ver a Denzel na súa salsa é sempre un gustazo e é a razón pola que a metraxe de 133 minutos non se faga eterno —isto non significa que durante varios instantes non tivese a tentación de botarlle unha ollada ao reloxo—. Destacable tamén a persecución que ten lugar no ecuador do filme, na que Le constrúe tensión ao ritmo de salsa portorriqueña. Para rematar, os fans máis acérrimos do hip-hop gozarán coa participación do rapeiro A$AP Rocky, que onda Denzel, protagoniza un dos mellores momentos, no que King reivindica os auténticos valores da música fronte á vacua industria de hoxe en día, que prima a fama e a instantaneidade sobre a calidade. Pero, aínda con todo isto, á versión moderna do thriller de Kurosawa fáltalle cohesión e contundencia e o conxunto resulta mediocre.