Na mesa onde Louise e Thelma están apoiadas hai un cunco de flocos de millo. Ao redor hai xente bebendo e bailando, todos vestidos cun estilo que a nós parécenos texano, aínda que poida que o bar de estrada e luces de neón estea en Utah ou Nevada ou Colorado. Elas aínda non soñan con chegar a México porque aínda non intentou violalas sobre o capó dun coche un porco ao que lle din non.
Na nosa mesa tamén hai flocos de millo, aínda que o pai dos meus tesoritos advertiunos que son altamente canceríxenas, máis que ningunha outra chuche, asegura. Miúdo xeito de amolar unha festa de peli e sofá. Pensamos que por unha vez non pasará nada e seguimos adiante co plan. Para Tormentito é a primeira vez do clásico de Ridley Scott, para min é a primeira vez en versión orixinal. Gústame ver a fascinación que a peli lle provoca, aínda que tamén me provoca desazón o vixente que está a historia, o recoñecibles que son para unha moza de 16 anos todos eses tics machistas que padecen as protagonistas e seguimos sufrindo todas, tamén as adolescentes que se atopan no medio do verán cos insultos insospeitados de alguén que era un amigo. O típico, gorda, raposa, pringada. Un rapaz querendo sentirse ben intentando denigrar a unha moza coa que algún día bicouse vendo o atardecer de agosto.
Menos mal que de autoestima imos ben e vémonos máis deusas que gordas, á marxe da nosa talla de suxeitador, pero as ganas de disparar ás rodas e que estale o camión do tipo en bólas de lume non nos faltan. Polo menos a min, Tormentito o compadece un pouco agora que intenta desculparse. Está ben, o rancor non vai a ningún lado, nin sequera cos proxectos de capullo de barba incipiente. Bastante teñen co seu.
Nós temos, cada unha as súas, amigas coas que subirnos a un Ford Thunderbird e percorrer as estradas secundarias sentindo a liberdade no rostro e soñando con acadar ese paraíso onde os margaridas sempre estean fríos e os homes deixen de tratar ás mulleres como gañado.