Falamos con Chus Santana e Iago Pico, produtores de Omar Montes e de Tanxugueiras, respectivamente, sobre este fenómeno
25 ago 2025 . Actualizado á 09:12 h.Un minuto e 48 segundos. Esa é a duración da canción máis reproducida en España en Spotify esta última semana —A túa vas sen (fav), de Rels B—. Lonxe de ser unha excepción, isto é algo cada vez máis común en todas as listas de éxitos, xa non só do noso país, senón de todo o mundo. «Creo que ten moito que ver a entrada de Instagram e de TikTok en todo isto. Hai máis de 10 anos non ocorría. Normalmente o encargo estándar era de tres minutos e medio», explica o produtor musical Chus Santana, que colaborou con artistas como Bad Gyal, Omar Montes ou Cali e O Dandee.
Como comenta o responsable do selo musical White Diamond, o auxe das redes está moi relacionado con este fenómeno, algo co que concorda Iago Pico, produtor musical de Tanxugueiras: «O auxe do streaming, pero sobre todo de TikTok na xente máis moza, cambiou a forma na que consumimos música. Priorízanse os ganchos inmediatos para vídeos curtos e virais». A inmediatez e a sinxeleza son claves e afectaron seriamente á capacidade crítica e de valoración das persoas. «Inténtase facilitarlle todo ao oínte, que ao final se vai volvendo moi cómodo, non se forza a escoitar nada», sostén Chus Santana. Iago Pico considera que ese cambio levou a que o seu traballo e a súa creatividade e oportunidade de transmitir véxase limitada: «Pese a que unha canción curta ben feita pode ser igual de boa que unha longa, o limitarte a un tempo reducido é como se che cortasen a nivel creativo, podo xerar impacto en 15 segundos, pero transmitir calma e sosego non».
MÁIS CANCIÓNS NOS DISCOS
A tendencia chegou á produción de álbums. Paradoxalmente, aínda que os temas son cada vez máis curtos, os discos dos que a maioría forman parte non reduciron a súa duración. O último de Beelé, Borondo, contén un total de 26 cancións e o seu tempo de escoita total é dunha hora e 16 minutos, o que se traduce en menos de tres minutos por tema, non excedendo ningún deles os catro. «Este formato é eficiente para a industria, xa que permite producir máis contido en menos tempo, e alíñase cos hábitos de escoita actuais, onde a rotación constante en listas é clave, de feito calquera artista emerxente que vaia cun tema de máis de catro minutos a intentar pelexar cos grandes… Sorte!», di Iago Pico. Isto non só ocorre cos xéneros mainstream como o reguetón, podémolo ver tamén en proxectos internacionais como Music, do rapeiro estadounidense Playboy Carti, que conta cun total de 30 cancións e dura exactamente o mesmo que o do colombiano. «Esta práctica dáse en todos os xéneros, xa que a música está globalizada e todos buscan adaptarse ás plataformas dixitais, aínda que algúns xéneros manteñen as súas estruturas máis longas por tradición, pero independentemente do estilo todo o mundo copia as estratexias de márketing da xente que move cartos», indica Pico. Ningúns dos xéneros que, para Chus Santana, sálvanse da criba son a salsa, a bachata e o flamenco tradicional: «Son máis conservadores. Cóidase moito a musicalidade, as melodías, as harmonías, os arranxos de trompeta, os cambios de ritmos...».
EXCEPCIÓNS DE RENOME
É preciso contar que non todos os artistas pasan por aí. Un deles é precisamente o que rompeu todo tipo de marcas estes últimos anos, Bad Bunny. O seu último álbum, Debín tirar máis fotos, foi unha especie de oasis no deserto que é actualmente a música latina, onde a inmensa maioría das cousas soan igual e seguen unha mesma estrutura. Un dos maiores éxitos do proxecto foi Baile inesquecible, que dura seis minutos e seis segundos, o que contrasta coa maioría de hits da actualidade. «Non todos teñen a capacidade de Benito, hai que ser moi bo para facer algo así», aclara Santana. Pola súa banda, Iago Pico opina que conseguir unha certa notoriedade no mundo ten moito que ver con que poidas ir un pouco en contra do que fai o resto: «Só artistas consolidados poden permitirse riscos, xa que teñen unha base de fans leal e o seu éxito non depende tanto das regras do mercado. Se, por exemplo, Coldplay fai unha campaña de lanzamento dun tema inédito de 15 minutos, vai ser rendible e terá millóns de streams e moitos fanáticos venerando a Coldplay por competir contra a industria».
Aínda que a maior causa de que este fenómeno expandísese tanto durante estes últimos anos sexan as redes sociais, a principal razón pola que segue vixente é a de sempre, conseguir reproducións. «Creo que en xeral toda a industria, sexan xestores, discográficas, artistas, equipos de traballo, ata compositores, afirman que se a canción dura menos, dá máis reproducións. Perséguese moito máis o éxito que o facer unha música que realmente sexa transcendente, que guste», comenta Chus Santana, que á súa vez opina que este raciocinio non é do todo acertado: «Se o que crearon é malo, por moito que dure menos, por que ían escoitar?». Iago Pico vai un paso máis aló e conta que a composición de música estandarizouse tanto que algunhas persoas acoden a el cunha idea para chegar á fama sen sequera facer ningunha canción: «Venme xente ao estudio cun plan xa feito da súa carreira musical, e nin sequera teñen un tema composto. De feito, veñen a min para que llo compoña [risas]. Así están as cousas».