Megan Maxwell, a autora que vendeu máis de sete millóns de libros e publicado 61 títulos: «Lenme xuízas, caixeiras e limpadoras, o recoñecemento danmo os lectores»
FUGAS
A raíña da novela romántica contemporánea defende o poder do xénero co que triunfa
23 ago 2025 . Actualizado á 19:12 h.Poucos, moi poucos escritores en España poden presumir dunhas cifras como as súas. Megan Maxwell, o pseudónimo tras o que está María del Carmen Rodríguez do Álamo Lázaro (Núremberg, 1965), leva vendidos máis de sete millóns de libros. Como non podía ser doutro modo, o seu último título, O noso longo adeus (Esencia, Planeta) está no alto da lista dos máis vendidos. A piques de empezar as vacacións e en plena promoción, responde o teléfono desde Madrid mentres repasa a súa próxima historia, prevista para o outono. A súa imaxinación non descansa.
Leva 61 libros publicados. «Na casa, cando era pequena, chamábanme Antoñita a Fantástica. Gustábame moitísimo inventarme mundos», conta. A súa propia vida é un pouco de novela: «Tería 26 anos cando rematei a primeira. Traballaba de secretaria nunha asesoría xurídica e escribía polas noites. Son das afortunadas que vivo do que escribo».
—Cantos libros escribe ao ano?
—Ata o de agora, escribía tres por ano, pero quero baixar o ritmo a dous, para descansar.
—Daba por feito o éxito do último, ou iso nunca hai que presupolo?
—Ti queres agardalo sempre, pero nestas cousas nunca se sabe. Son eu a que o escribe, pero é a xente quen compra.
—«O noso longo adeus» transcorre en Eivissa e Santorini. Hai romanticismo, pero tamén toca temas como o aborto.
—Estamos no século XXI e a realidade é a que é. Dentro do romanticismo está a vida e, dentro da vida, hai moitas cousas das que falar, non soamente de amor.
—Moléstalle que a cualifiquen dentro do xénero da novela romántica?
—Que me cualifiquen nas cousas non me gusta, pero non podo dicir que son escritora de thrillers, porque só escribín un. Así que, se lle teño que explicar a alguén a que dedícome, sempre digo que son escritora de novela romántica, e dígoo con orgullo. Sei que moitas veces está considerada como de segunda categoría. Penso que hai xente que non le moito se o ve así ou non lle dá moitas oportunidades ás cousas que pasan na vida.
—Pesa aínda o sambenito de novela escrita por e para mulleres?
—Hai unha cousa que me fai moita graza e é o da literatura de elite. Creo que hai que respectar o traballo dos demais. Non es nin peor nin mellor persoa por ler unha cousa ou outra. Unha vez comentáronmo, hai tempo. «Claro, é que a ti che len persoas con baixos estudos, caixeiras de supermercados, tal e cal». Si, a min lenme caixeiras de supermercado e lenme xuízas. Lenme avogadas e persoas que traballan limpando casas. Agora xa non se di tanto, pero hai uns anos saíu iso de ''porno para mamás'', unha expresión horrorosa. Ridícula e absurda. Nunca escoitei que a un libro escrito por un home chámeno ''porno para papás''. Ás veces, cando vexo certa publicidade dalgunhas novelas, eu, que estou metida no tema, digo: «Nai miña, se eu vendín sete veces máis». Pero despois penso: «A min, o recoñecemento danmo os lectores».
—E lena homes?
—Aínda que un 65% das miñas lectoras son mulleres, tamén me len homes. A diferenza delas, que mo din publicamente, en redes sociais, os homes, ao principio, escribíanme para dicirmo en privado. Agora, ás miñas presentacións veñen máis lectores, e ás firmas de libros, e déixanme mensaxes no meu muro para comentar se lles gustou a novela.
—Era lectora de Corín Tellado, a española, despois de Cervantes, máis lida?
—Eu non, pero si a miña nai. Olé por esa muller, que pouco recoñecida témola. Son defensora da novela romántica, quizá porque a miña nai sempre foi unha grande lectora de novela romántica e porque estou acostumada a, desde pequena, ir á librería para comprar libros. Non é que estivesen escondidos, pero sempre estaban alí, abaixo, ao fondo á esquerda. Hoxe encántame ver que tanto as miñas novelas como as doutros compañeiros están en bos sitios, posicionadas.
—Dixo nunha ocasión que o amor caduca como os iogures. O sique pensando?
—Encantaríame dicirche que si, que creo no amor eterno, pero non. Penso que o único amor eterno que pode existir, se cadra, é o das nais aos fillos. Creo na amizade, e encántame o romanticismo. Encántame que cando coñeces a alguén existan esas cousas tan bonitas que adoitan ocorrer, a pena é que, co tempo, arrefríanse ou vanse. Moitas mulleres, e homes, dinme que nunca viviron unha historia de amor e que, cando len un libro meu, vívena. Eu vivín unha, tiven esa sorte, pero creo que esas cousas xa están caducadas para min. Se cadra, un día les: «Megan Maxwell, locamente namorada», pero non o creo [e ri].
—Na casa é Megan ou María del Carmen?
—Ninguén me chama María del Carmen. O meu pai é americano e sempre me gustou Megan. Cando ía publicar, dixéronme que necesitaba un apelido, e pensei en Maxwell. É un dos meus cantantes favoritos.