Ou verán avanza e morren as pegas e vos poetas sen que saibamos como, sen carta de aviso previo nin períodos de adaptación nin formularios adecuados para dicir adeus. Vos poetas non saben nada de burocracias, aínda que estean obrigados a contar as moedas que levan nos petos revolvendo cos dedos longos de agarrar vos lapis cos que debuxan versos ou estrelas, depende do día. Yolanda demostrou que cen euros bailando un solitario na conta poden ser angustia e poesía. Ou primeiro para todos e ou segundo para vos dotados para a lírica, eses que moven ou mundo coa súa panca invisible para ensinarnos as raíces, vos nós e vos tocóns que anuncian a distancia para ser feliz ou para chegar a fin de mes. «Soñei con cen mil euros/ eran unha esfera de luz, pairando», «cen mil euros calados, luminescentes» , di Yolanda Castaño, que hoxe chora a Xuan Bello, poeta asturiano ao que nunca lin, enorme ausencia, burato negro de literatura que podo encher agora que ou autor de Historia universal de Paniceiros morreu antes de tempo e de súpeto, provocando unha onda de dor e admiración que eu sigo nas noticias e nos muros de lamentación dás redes que por unha vez semellan sinceros, contaxiada de nostalxia e estupor e ansiosa tamén por chegar a ese lugar real e mítico do que todos falan, aínda que sexa con vinte anos de atraso nos que se ve que din tumbos con torpeza de lectora despistada en palabras pasaxeiras e borrosas como as que formulan vos amantes que non aman, perdida en libros abertos ao baleiro, en historias ditirámbicas e nulas, deixando atrás ou fundamental que nunca sabemos que é, pero que se parece bastante ao resío sobre a tumba do pai ou a montaña que deu sombra polas tardes a casa dous antepasados que morreron sen deixar recado, como morreremos nós, quizais en verán e coa man non corazón, como Xuan Bello, poeta asturiano que lle escribía versos ao pai, «pai míu: como me manca que morrieras ensin dicite que yera luns e agostu e París enceso», «num m,abasta con suañar contigo a lles veces, na nuoche que berra como un llobu con fame./ Nun m,abasta con tenete preto, eiquí, per dientro».