O autor acaba de publicar en España a primeira novela dunha saga superventas que atrapa como a serie «Viquingos», pero con máis rigor documental
19 jul 2025 . Actualizado á 13:12 h.Hai algo na rudeza, na épica e na estética viquinga que consegue atrapar ás sociedades máis modernas. Series, libros, historias… Os mercenarios conseguiron que as súas barbas, peles e cascos con cornos traspasen as eras ata acadar a consideración de mito. Pero dentro da lenda segue habendo moita máis ficción da que ningúns poden imaxinar. E iso que a estes terribles guerreiros pouco aderezo failles falta para conseguir causar fascinación. Precisamente iso é o que conseguiu Bjørn Andreas Bull-Hansen, seducir ao lector cunha historia de viquingos totalmente apegada ao rigor histórico. Un relato que permite ver, cheirar e sentir o mundo brutal, pero tamén cheo de beleza, amizade, amor e paixón, que se atopa detrás das últimas décadas da Idade Viquinga: «O meu punto de partida foi representar os cambios que ocorreron no norte de Europa nese momento, pero non quería facelo desde a perspectiva dos reis e vencedores. Quería mostrar como foi para aqueles que loitaron contra a nova era, contra os reis cristiáns e o novo réxime», explica Bjørn Andreas, quen chega a España cunha saga cuxa primeira entrega xa se conseguiu coar, recentemente chegada, entre os bestsellers deste verán.
Viquingos. Unha saga dos mercenarios do norte arrinca na Noruega do ano 993, cun mozo Torstein Tormodson, que se converte en testemuña do cruel asasinato do seu pai a mans duns guerreiros estranxeiros. Este terrible episodio levará ao mozo para viaxar ata as terras dos jomsvikingos, con quen é non só se converterá no mellor guerreiro do clan, senón que ademais vivirá unha das épocas máis convulsas do Vello Continente. Loita, poder e amor convértense na triada perfecta dunha narración que xa conseguiu vender máis de medio millón de exemplares en doce países, arrasando sobre todo en Escandinavia.
Falar co propio Bjørn Andreas Bull-Hansen xa supón case unha primeira viaxe ao corazón viquingo. Estudoso e grande experto na materia, o autor vive coa súa familia nun fiordo que precisamente fai miles de anos foi escenario de feroces e mortais batallas e desde a súa canle de Youtube leva anos divulgando os pormenores desta época.
—Por que elixiches contar a historia desde a perspectiva dun escravo no canto da de reis ou guerreiros lendarios?
—Eu crecín coas historias dos reis viquingos e sempre se lles retrataba como heroes. Pero eran moito máis. E non todos eran persoas terribles. Eu quería contar unha historia vista desde o outro lado, dar voz tamén ás persoas que loitaron contra eles, aos que loitaron pola súa liberdade e polos seus dereitos humanos.
—Á hora de escribir esta saga, onde sentiches máis liberdade creativa e en que puntos maior responsabilidade histórica?
—Por exemplo, no caso dos reis creo que hai que seguir os feitos ao cento por cento. Pero hai outras persoas que aparecen en textos históricos de xeito moi breve que é onde podes ter liberdade de escribir as historias.
—Na túa canle de Youtube falas da era viquinga, pero tamén enlazas toda esa historia con temas actuais como a liberdade individual, o consumismo ou a desconexión do mundo natural. Cres que a historia dos viquingos e os personaxes que a sostiveron durante décadas teñen algo que ensinarnos neste momento concreto da historia?
—Hai moitas cousas que podemos aprender dos viquingos. Vivimos nun momento no que pensamos que a liberdade individual é algo normal. Pero non deberiamos dalo por sentado. Moita xente, en moitas partes do mundo, está a camiñar cara a Estados baseados en autocracias e a sociedade vaise afastando da liberdade e da empatía cada vez máis.
—Que cres que fai aos viquingos tan atractivos hoxe en día?
—A min o que máis me interesa é a identidade. E creo que hai un punto de rebelión tamén. Porque vivimos nunha sociedade moi regulada, con novas leis cada día e creo que a xente quere conectar coa esencia de rebelarse contra esta sociedade actual precisamente. Tamén hai un punto de autenticidade. Creo que a xente ve os viquingos como algo moi auténtico. E para rematar, hai moito de conexión coa natureza e o noso lugar nela. Creo que vivir como viquingos é unha forma de resistencia.
—A sociedade viquinga forma parte da cultura europea e axudou a escribir a nosa historia. E, con todo, incluso aquí son uns grandes descoñecidos.
—Europa sería completamente distinta hoxe se non fose pola expansión viquinga. En España, de feito, hai xente con ADN viquingo. Porque viaxaron, conquistaron e establecéronse en gran parte dos países europeos. Dentro desa concepción que temos sobre os viquingos, tivo moito que ver o audiovisual.