Cabe todo neste intre, cando ninguén imaxina setembro. Cabe todo cando atravesamos o prodixio destes días pletóricos de luz e tempo, característicos do verán profundo, en que a estación máis longa exhibe a autoridade implacable da súa anchura, unha extensión compacta que semella non ter límite. Cabe todo dentro dun verán instalado a mediados de xullo. Cabe todo cando se abre de par en par e alcanza este treito triunfal no calendario, tan seguro da súa potencia. Cabe todo e moito máis na anchura sen goberno da canícula. Cabe o presente convertido en eternidade: un cativo que se bota a inspeccionar o mar por primeira vez, como cortando a cinta que inaugura a praia dun novo mundo. Cabe o desexo de quitar importancia e cabe a vontade de abandonar as armas. Cabe este poema de Juan Gelman: “¿Quién dijo alguna vez: hasta aquí la sed, / hasta aquí el agua? / ¿Quién dijo alguna vez: hasta aquí el aire, / hasta aquí el fuego? / ¿Quién dijo alguna vez: hasta aquí el amor, / hasta aquí el odio?”. Cabe romper a baralla e cabe manter a discreción. Cabe a incertidume ansiosa dunha viaxe desexada de vello, mentres agardas no aeroporto, unha travesía secreta á que lle encomendas un divorcio benévolo co teu pasado, unha perspectiva restaurada do que queres ser. Cabe tomar medidas drásticas, cabe seguir insistindo en silencio. Cabe non deixar rastro, cabe poñer distancia coa realidade. Cabe un brinde nunha terraza cos vellos amigos, cabe recuperar a lectura dun clásico —Mann, Woolf, Kafka—, cabe o deporte de divagar sen freos, cabe a tarefa urxente de aburrirse. Cabe manter a cabeza en Palestina e seguir denunciando o xenocidio do exército israelí, a barbarie, o holocausto, esta infinita vergoña. Cabe combater os escuadristas que chaman a cazar traballadores pobres, e cabe repetir que son nazis. Cabe dar un paseo solitario polas rúas de sempre, perseguindo ángulos da cidade nunca vistos. Cabe este poema de Claribel Alegría: “Soñé que era un ala / desperté / con el tirón / de mis raíces”. Cabe o alivio xusto da frivolidade, cabe a transcendencia dun xesto, cabe pedir paso entre a multitude. Cabe todo neste tránsito invencible da estación, sen a materialidade de setembro á vista. Cabe todo porque ninguén quere concibir agora mesmo o desenlace do verán. Cabe todo, paréceme a min, porque traballa estendendo a súa anchura coa promesa eléctrica dunha páxina en branco.