Vin circular polas redes o manifesto publicitario dunha panadaría —seica unha moderna bakery madrileña— onde elaboran «baguettes del futuro». Todo con fariñas fusionadas e seguindo o ritmo dos elementos: «Somos solarpunk, neoancestrales y un poco alternativos. Somos el glitch en la Matrix de la comida». Empezamos a estar cercados pola nosa propia parodia. Cada vez máis, nos centros das cidades vai sendo imposible acometer algunha actividade inocente —mercar unha barra de pan ou tomar un café— sen que alguén considere a posibilidade de ofrecérnola coma unha «experiencia» trufada de anglicismos e temibles pretensións de autoaxuda. O parte de baixas cinematográficas informounos estes días da morte de Lea Massari e Michael Madsen, actores admirados. En homenaxe a eles regresei a O sopro no corazón e Reservoir Dogs, dous dos seus mellores traballos, e puiden experimentar con ambas películas o amparo imprescindible da ficción fronte a unha realidade empeñada en servirnos a súa versión máis estrambótica. Asomados a un mundo en estado de alucinación case permanente, seguimos precisando que nos conten historias: o consolo dun libro, o alivio dun filme, o alento dunha obra de teatro. Todo iso que a moitos nos ofrece unha seguridade contraria ao paulatino enfraquecemento da vida tal e como a coñeciamos. Asumo as miñas rarezas. Vexo a Michael Madsen cortándolle unha orella a un policía e a Lea Massari cometendo incesto co seu fillo adolescente, igual que hai vinte ou trinta anos, alleos ao efecto desta disparatada contemporaneidade, e instálase en min unha agradable paz monacal. En cambio, leo a carta de presentación dunha panadaría alternativa, co seu capitalismo da experiencia metido entre as faragullas dun molete, neoancestrais en Chamberí, e só podo sentir terror. Hai unha frase de Italo Calvino: «Ás veces un pensa que é incompleto e soamente é novo». E tanto que si. Despois pasa o tempo e chega a vida adulta, que nos vai rematando cada día a empurróns, cunha colección de perplexidades das que xa non nos libraremos nunca. O mundo en que medramos comeza a extinguirse e nace outro novo que nos resulta estraño e inhóspito, con baguettes ameazantes, descrito nun barallete incomprensible. Permanecen entón as vellas ficcións queridas coma un posible refuxio, fieis agarradoiras, detidas para sempre. Quizais porque dentro delas seguimos sendo felices e incompletos.