Irmás Cartoné acolle e brinda a posibilidade de achegarnos a unha voz ata o de agora inédita na nosa lingua como é a de Dorothy Scarborough
11 jul 2025 . Actualizado á 05:00 h.Entre os selos centrados en ofrecer case exclusivamente na nosa lingua libros escritos noutros idiomas van engrosándose catálogos realmente envexables con selos como Hugin e Munin, Rinoceronte e, claro é, outra editora fundamental: Irmás Cartoné que, nesta ocasión e da man de Celia Recarey —nunha espléndida tradución como é norma nos seus traballos— acolle e brinda a posibilidade de achegarnos a unha voz ata o de agora inédita na nosa lingua como é a de Dorothy Scarborough (1878-1935): nacida en Texas, onde viviu parte da súa infancia, concretamente nun lugar semidesértico chamado Sweetwater para logo formarse nas universidades de Chicago e Oxford. A partir de 1916 comeza a impartir clases de literatura na Universidade de Columbia, en Nova York, alén de cultivar a súa propia faceta creativa que iniciou coa poesía e continuou con relatos e outras pezas narrativas nas que atendeu, entre outros temas, as condicións de vida das mulleres no suroeste dos Estados Unidos, ademais de converterse nunha destacada folclorista do seu tempo.
O vento publicouse de forma anónima hai xustamente cen anos, talvez como un recurso publicístico e, ademais de gozar de boas críticas, adaptouse rapidamente ao cine mudo, xa en 1928, por Victor Sjöström e con Lillian Gish como protagonista. Desde estas páxinas saúdanos Letty Mason, unha moza orfa de Virxinia e afeita a non pasar apuros económicos. Por diversas razóns ten que se instalar en Texas acompañada dun curmán e este lugar será un territorio hostil, azoutado decontino por tormentas de area, isto é, por ese vento que zoa con insistencia dono dunha forza inesgotable. Neste contexto, calquera elemento da natureza se amosa con toda a súa virulencia e todo parece camiñar ou confluír na asunción dun destino fatídico onde a Letty se lle asigna un esposo que será un home respecto do que non sente nada.
Con influencias de Emily Brontë ou de Jean Rhys, paira na obra unha mestura singular entre angustia, terror ou medo, a carón dunha sorte de alegación de carácter proto-feminista e unha posta en dúbida final da idealización que agocha o chamado salvaxe Oeste norteamericano para construír un sólido, recomendable e crítico anti-western.