Deste verán abafante, o único que me gusta é que, como todos, será breve. O verán pronúnciase e desaparece, inaprensible como o amor, como a verdade, como a néboa, que cobre as rías para que soñemos en tempos de calor e de masas, de suores e chiringuitos, de turistas que parecemos moscas atrapadas en refrescos quentes, anestesiadas polo doce, cegas de azucre e pementos de Padrón, escapistas todos de centro comercial.
Na estación, recén inaugurada con nome de mito, baixo luces de neon e a ritmo de megafonía, unhas mulleres preguntan ansiosas onde está a praza do Obradoiro. A cidade non importa, non existe, non é. A chica contesta, algo desconcertada. Levanta a man e sinala a porta. Dilles que está alí, no centro, que camiñen e xa. E iso fan, andar cos ollos pechados pola intermodal Daniel Castelao ata unhas rúas que levan a destino. Que sorte ter un destino, concentrarse nas liñas elixidas, non mirar aos lados, non ver esa mosca atrapada na luz artificial, non pensar na cara de cansazo dos traballadores de Renfe que teñen diante a ducias de persoas que os apremiamos, corpos erguidos e asexante coa quenda na man. A gratuidade do tren acabouse, as barras libres só nas vodas e nos 50 aniversarios e temos que buscar a maneira de abaratar custos, buscar descontos para señoras de provincias de idade provecta e alerxia ao sol que queren ir de aquí para alá. A funcionaria, triste e amable, quéixase de que non puido levantarse para ir ao baño en toda a quenda. Sorrío e pídolle tarxetas para todos lados. Norte, sur, este… Para oeste non hai, o tren acaba aquí, nesta cidade que habito. Habítame ela a min? Non o sei, non acabamos de coñecernos, agachada como anda en todo ese ir e vir de xentes. Móvese como unha duna. Incluso as pedras parecen area da praia se as miras coa luz oblicua da tarde. Sereino eu, que só arrastro comigo a aldea dos antepasados. As cidades precisan de xeracións para abrir as portas, para entregar a chave, para mostrar os segredos. Mentres tanto, petamos nelas e miramos polas fendas, anhelando ser a Parthenope de Sorrentino, que se fundiu con Nápoles cubríndose co tesouro de San Gennaro e logo marchou.