Filmin estrea en España a miniserie «Archie», na que Jason Isaacs interpreta con precisión cirurxiá a un dos grandes galáns do cine
13 jun 2024 . Actualizado á 08:50 h.Xoga polas rúas de Bristol un raparigo cos mofletes embarrados e as roupas raídas. Non é feliz, pero aínda non o sabe. O seu nome é Archie Leach. Ten unha nai controladora, un pai que non o quere e un irmán morto. É dicir, non ten nada. Non ten a ninguén.
Crece un pouco. Agora un raparigo forte e aposto. Pero segue só no mundo e sen moedas no peto. Descobre o asombroso mundo do circo, e con maquillaxe de pallaso desembarca en América do Norte. Mil rexeitamentos e desenganos despois, alguén lle pon diante dunha cámara. Aí naceu de novo, entre os decorado de madeira do Hollywood dourado. Aí naceu o home que todos coñecemos. Aí naceu Cary Grant.
Con catro episodios duns amenos 45 minutos de duración, a miniserie Archie (recentemente estreada en Filmin) peitea suavemente as axitadas andanzas deste galán de pelo canoso e queixo partido. Sen contorsionarse máis aló dos trazos de estilo tradicionais da biografía, Archie é un valioso documento que brilla grazas ao seu mimo e ao seu sentido da xustiza. Atendendo soamente a pasaxes concretas da vida de Grant, sería doado facer un produto revisionista que pintase a un tipo escuro e ata monstruoso. Pero disto foxe Archie igual que foxe das ínfulas haxiográficas (do peloteo, imos). O máis interesante do título é que a súa aproximación é profundamente humana. Porque Cary Grant, o mítico Cary Grant que bicou a Audrey Hepburn en Charada, e a Katherine Hepburn en Historias de Philadelphia, e a Grace Kelly en Atrapa a un ladrón, era, ante e todo, humanísimo. Seica as estrelas non sangran se as picas?
A razón de ser deste biopic é a deconstrucción (que non destrución) dun mito. Cary Grant só existía nas cabezas da xente e as lonas dos teatros. Era un personaxe irreal forxado golpe a golpe por un neno de Bristol que pasou fame e non tivo nunca amor. Amor é outra das palabras máis subliñadas na historia de Archie. Tanto polos ocos e as feridas que causou a súa ausencia como polos momentos de verdadeira paixón desatada. Desatada porque non quedaba quieta e danzaba dun lugar a outro sen aviso. Con xustiza recolle tamén a serie o punto de vista da súa cuarta muller (das cinco que tivo), Dyan Cannon. Por aquel entón, ela era un mozo debutante que chegara a Los Ángeles cun petate de soños e ambicións. El, con todo, era xa unha consagradísima e veterana vaca sacra que durmía baixo a á de nomes como Alfred Hitchcock. A diferenza de idade, de status e de forma de vida acabaría condenando ao fracaso unha unión da que, no entanto, sairía o legado máis prezado de Grant. A súa única filla, Jennifer.
O lado máis tenro da estrela
E entón desenmascárase o lado máis tenro dun home que toda a súa vida pechárase sequera a pensar en ter fillos. Algo lle golpea entráñaa e, vendo a súa propia semente naquela nena riseira e de ollos grandes, lembra que el seguía sendo Archie e que, no fondo, nunca se foi das sucias rúas de Bristol. Axústaselle como un parasito o recordo de ser pequeno e non entender que ninguén en todo o frío mundo quéirate nin te abrace nin te bique nin te aúpe. Prométese entón Archie que a súa filla non será unha Leach senón unha Grant. Que crecerá baixo o abrigo cálido da tenrura paterna. E aí convértese un home lendario nun home real. Real e verdadeiramente grande.
Axuda a completar con éxito as evocacións un moi entregado Jason Isaacs, un actor versátil ao que sempre lle sentan ben os papeis de grosas envergaduras. Non é soamente a (excelente) caracterización. Algo no traballo de Isaacs denota un entendemento profundo e cirúrxico do personaxe que está diseccionando. Nos seus ollos vivos pero tristes pódense ler todas aquelas penas e carencias que arrastraba Grant pola constelación da arte sétima. Moitos espectros aniñaban nos laberínticos interiores de Archie Leach. Talvez ese é o segredo do inigualable porte e da súa elegancia xa nunca repetida. Un brillo que aínda se revela intacto con cada revisionado das súas obras. Hai que estar charado para non ir sempre con Cary Grant.