En «Songs of Surrender» revisan o seu repertorio ofrecendo pobres versións de cancións que foron enormes. Certifica unha decadencia como banda que vén xa de moi atrás
24 mar 2023 . Actualizado á 11:04 h.Nada máis tentador para un crítico musical que cargarse a unha vaca sagrada no seu crepúsculo, apelando a un pasado glorioso que nunca volverá. Fíxose cos Rolling Stones. Fíxose con Bob Dylan. Fíxose con Bruce Springsteen. E fíxose con practicamente toda aquela icona do rock que pasase os 50 cunha guitarra amais. Por unha sorte de lei divina, a música tiña que ser tersa, mozo e vigorosa. Todos eses mitos estaban acabados. E ensinóuselles con altivez a porta de saída. Con todo, a propia evolución do xénero, a madurez de escríbalos musicais e algunhas piruetas dadas por eses artistas supostamente derrotados invitan á prudencia en moitos casos. Vale que os Stones xa non asinen discos como os do 1967-1972, pero é o mundo mellor sen eles neste rock que non logra substitucións de entidade?
Ese pensamento revolotea á hora de sentenciar a U2, unha banda que leva anos sen lanzar un disco relevante. Baixando moito o listón, o máis parecido a algo interesante parido polos irlandeses atópase en Non Line On The Horizon (2009), cando quixeron facer outro Acthung Baby! (1991) e a cousa rematou nun estado de morneza total. Antes había temas soltos apreciables en álbums como All That You Can't Leave Behind (2000) e How to Dismantle an Atomic Bomb (2004). Pero se apelamos a un elepé sólido, deses de admiración, emoción e revalidación de votos de fan hai que mirar ao citado Acthung Baby! Aínda que desde a decadencia actual traballos irregulares como Zooropa (1993) ou Pop (1997) pódense ver case como monumentos.
A pendente sen freos pola que o grupo se tirou na pasada década cos esquecibles Songs of Innocence (2014) e Songs of Experience (2017) levounos a Songs of Surrender, o disco que certifica a defunción creativa e simbólica de U2. Con el demostran non só esgotar a capacidade de inventiva, senón que agora nin sequera se mostran dignos de coidar o seu propio pasado lanzando este traballo que camiña entre a sabotaxe, a caricatura e o desprezo pola lenda. Todo feito por eles mesmos dun modo incomprensible. Por que algo así?
O artefacto ten a súa orixe no libro Surrender. Nel Bono explicaba 40 cancións significativas da súa carreira. A partir delas contaba a súa vida e a do grupo. Foi moi aplaudido. Durante a presentación que o cantante fixo del en Madrid, ofreceu un concerto minimalista que encantou aos poucos que puideron acudir. Fixo pensar no milagre. Se Bono recuperaba o pulso, se cadra U2 volvería ser de novo un ente vibrante. Pero todo aquilo íase a quedar nun oasis en canto se lanzaron os primeiros adiantos de Songs of Surrender, o disco que inclúe esas cancións revisadas e actualizadas desde a óptica actual do grupo. Eran Beautiful Day e Pride (In The Name of Love). A cada cal, peor. Retardadas e desprovistas de lume, aparecían como pálidos reflexos do que un día foron.
Os sucesivos adiantos e a escoita completa do disco certifican o tiro no pé. Temas interpretados sen chisco de paixón vocal que, no instrumental apelan a un plúmbeo lado acústico, a pianos pretendidamente delicados e a algúns ambientes de The Edge, que son o máis pasable. Todo placebos. Entran por unha orella e saen pola outra xerando pena. Ás veces, incluso o riso, como ese Desire con horripilante falsete que podería ser unha parodia do grupo feita por humoristas. Ao escoitalo, xorde a certeza. Non, aquí ninguén estase cargando unha vaca sagrada gratuitamente. Eles sós xa se encargaron diso, sen dar opción a outra cousa.