Jennifer Otter Bickerdike achega luz sobre a biografía dun das grandes iconas pop
21 dic 2022 . Actualizado á 21:21 h.A súa incrible beleza e esa idea de apéndice de The Velvet Underground imposto por Andy Warhol no primeiro disco do grupo. Tamén, como non, a súa lista de amantes famosos como Alain Delon, Jim Morrison, Bob Dylan ou Brian Jones. E, a maiores, algunha daquelas fotos como modelo para anuncios do coñac Terry. A esas catro ideas vagas parece reducirse a figura de Nico na cultura popular. Un anecdótico personaxe que, aínda por amais, viviu co sambenito de ser a femme fatale á que se refería Lou Reed na soada canción (en realidade, inspirouse en Edie Sedgwick, a mesma que inspirou o Like a Rolling Stone de Bob Dylan). Con todo, trátase dunha artista fascinante e totalmente inclasificable que abarcou moito —moitísimo— máis e, sobre todo, deixou unha discografía en solitario moi pouco coñecida, pero totalmente cativadora a pouco que se traspase o muro da súa dicción de chumbo e a súa árida beleza.
Explica o xornalista Rafa Cervera, no prólogo do libro, que a historia de Nico sempre foi contada por homes. E, indirectamente, suxire que esa visión é a que a levou a pasar á historia coa ladaíña de tópicos antedichos. Nese sentido, You Are Beautiful and You Are Alone: A biografía de Nico (Contra) vén emendar o problema. Escrito pola académica musical Jennifer Otter Bickerdike, expón non só o punto de vista dunha muller, senón que en certo xeito a autora toma o papel de aliada dunha artista cuxos formulacións artísticas —sempre desafiantes, sempre extremos— abortaron calquera opción ao éxito. Ela sinala que parte do problema radica precisamente na súa condición de muller nun mundo aplastantemente masculino e achega contexto e visión de xénero a cada situación. Así, se nos sesenta Nico introdúcese nos círculos warholianos grazas á súa beleza, Otter Bickerdike explica que non existía outro modo de acceder. Dese modo, se nun concerto nos anos setenta Frank Zappa irrompe no escenario, pregúntase se se atrevería a facer algo así con Lou Reed ou John Cale.
Máis aló diso, o libro constitúe un vibrante e revelador percorrido por unha biografía fóra do común, marcada pola idea de ser unha estrela á que se lle resistía o brillo, en moitos casos pola obstinada postura da artista en evitar o fulgor. Tinguindo os seus cabelos louros de laranxa e negro. Abrazada á heroína. E tomando co seu armonio os camiños máis alternativos e vangardistas da música. Dese modo construíu unha traxectoria tremenda con xoias como The Marble Index (1969), Desertshore (1973) e The End (1975) desmenuzadas neste libro totalmente recomendable.