A serie de HBO «Conversacións entre amigos», baseada na novela de Sally Rooney, decepciona. Demasiados silencios nunha trama excesivamente pausada, que aburre
20 ago 2022 . Actualizado á 23:15 h.Millennials de todo o mundo occidental agardaban con impaciencia o momento de gozar a transformación en serie de televisión da primeira novela da carismática escritora irlandesa Sally Rooney. Meses antes de que saíse á luz o primeiro fotograma, celebraban con fervor nas redes sociais calquera indicio que dese pistas de como sería a serie. «This will be my Joker» («Leste será o meu Joker», en alusión a que a serie lles faría perder a cabeza como ao sinistro pallaso de Batman) converteuse no berro de guerra en Twitter das lexións de entregados fans que vibraran con Xente normal, a serie previa baseada na premiadísima novela de Rooney, e que agardaban intensamente volver facelo con Conversacións entre amigos.
E é que as noticias facían agardar o mellor. Ao saber que o mesmo director de Xente normal, Lenny Abrahamson, ía encargarse de dar vida á historia, ou polo menos, que dirixiría parte dos episodios, desatouse enseguida a euforia. Todos nolas prometiamos felices ao coñecer que esta trama sobre un cuadrilátero amoroso no que batallan os dous mozos universitarias Frances (Alison Oliver) e Bobbi (Sasha Lure) e o matrimonio dez anos maior formado por Melissa (Jemima Kirke) e Nick (Joe Alwyn) estaba en tan boas mans. E é indubidable que as dúas series levan o mesmo selo. De feito, son practicamente iguais. Pero algo se perdeu polo camiño...
Aqueles silencios que en Xente normal parecían máxicos e cheos de significado, en Conversacións entre amigos vólvense absurdos, difíciles de dixerir. Se Marianne (Daisy Edgar-Jones) e Connell (Paul Mescal) transmitían unha corrente eléctrica que atravesaba a pantalla, Frances (Alison Oliver) e Nick (Joe Alwyn) só conseguen conxelarnos as entrañas. A frialdade e incomodidade que desprenden resulta paralizante, aburrida. E non porque os actores fagan malas interpretacións; ao contrario, senón porque o guion ao que se enfrontan ponos nunha situación imposible.
É certo que o personaxe de Frances na novela ten problemas para manifestar os seus sentimentos verbalmente, pero, no papel, Rooney déixanos entrar na súa cabeza e comprender os seus pensamentos, as súas motivacións. Este malestar coa vida tan típico dos millennials non se traslada á pantalla de forma eficaz.
Os protagonistas resultan opacos para o espectador, que sofre agardando que a serie tome outro rumbo. Nada. Non o fai.
O teléfono móbil suma un protagonismo excepcional na serie e complica aínda máis a comunicación cos que sufrimos alén da pantalla. Hai algo menos cinematográfico que uns personaxes que miran constantemente o WhatsApp e que cando por fin se deciden a romper o silencio e falar fano entre balbuceos?
Sexo naturalista, sen química
As escenas de sexo, que sempre son un recurso atractivo para levantar tramas, volven ser coreografiadas con mimo. De feito, contrataron a unha especialista en intimidade para levalas a cabo. O resultado: son naturalistas (xa chas estás imaxinando), pero lles falta calor, percíbense impostadas, sen química. Sexo aburrido.
O problema das autolesiones co que Frances batalla (faise cortes) queda na serie minimizado, como algo menor e case doado de superar. Todo, incluso a fatal endometriosis que leva a unha sufriente Frances a urxencias, parece acolchado, afastado.
Teño que recoñecer que vin os doce capítulos ata o final e que mentres me esforzaba por seguir unha trama na que case non pasa nada, non deixaba de preguntarme: «Por que non falan?».
