Depedro: «No hay como que la vida te dé un revés para ponerte en tu sitio»

FUGAS

Juan Perez-Fajardo

Lento compondo, pero seguro editando, Jairo Zavala acaba de sacar «Máquina de piedade» que presentará en Galicia no 2022

12 novs 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

Cancións que captan o agora e non o onte nin o mañá. Temas que renovan profundamente o son do artista. Duetos que achegan faísca a un cancionero estupendo. Esas son algunhas das opinións vertidas sobre Máquina de piedade, o disco que acaba de editar Depedro. Algunhas das súas cancións puidéronse escoitar este verán nos festivais galegos. Agora tocaraas en teatros e auditorios. No calendario galego figura unha data: 19 de marzo, Palacio da Ópera da Coruña.

­—Vén a Galicia dentro de catro meses. Xa pensan os músicos a longo prazo despois do pasado ou queda o temor aí?

—O que se fai agora é vivir, se cabe máis, o presente. Os plans e os movementos vitais hai que seguir facéndoos, pero hai que ser moi conscientes de que o importante é o durante.

­—Dixo nalgunha ocasión que este disco, en realidade, vai de gozar conscientemente o presente. É así?

—Si, todo ten que ver cos textos e a enerxía que desprende o disco. Quería reflectir iso. Incluso a estética de como presentei as cancións.

­—A portada é dunha sinxeleza e eficacia humillantes. Unha das mellores do ano.

—Grazas. Tiña unha idea moi clara do que quería que fose a portada e a verdade é que Pedro Mozo, o deseñador, realizouno perfectamente. Unha imaxe ás veces di máis que mil palabras. E esa creo que o consegue totalmente.

­—Impacta moito o título: «Máquina de piedade». Por que lle chama así ao corazón?

—Talvez estea demasiado acaramelada a forma coa que nos referimos ao corazón. Ten moitas outras acepcións que se poidan usar. Está sacada dunha frase dun libro que lin, A batalla de Occidente, de Éric Vuillard. Nela o autor usaba esa metáfora e gustoume moito para expresar o que eu quería dicir.

­—Fala aí de «cando volva ruxir a vida», o que remite ao confinamento e a parálise do 2020.

—Si, pero é a única canción pandémica do disco. As anteriores fixéronse moito tempo antes. Estiven catro ou cinco anos escribindo.

­—Tómallo con calma?

—Non queda outra. Non me saen cousas que me emocionen á primeira e teño que agardar a que veñan. Oxalá fose prolífico e tivese esa capacidade que teñen outros compositores de facer moitas cancións, pero desgraciadamente a min cústame moito facer cancións [risos].

—En «Máquina de piedade» logra que a un lle entren ganas de escoitar a canción enteira para saber que di. En «A noite escura» dio claramente desde o primeiro verso: «Todo o mundo esixe un cambio / pero ninguén quere cambiar».

A noite máis escura era unha canción moi sinxela e, esteticamente, tampouco inventamos a pólvora con ela. Pero si que está a calar moito na xente. Que complexo é ás veces chegar a conclusións sinxelas. E nesa canción parece que teñamos dado na tecla.

—A última vez que o entrevistei, falaba de concertos sentados e de resistencia. Se cadra o de marzo é mesmo sen máscara. Como están a vivir desde a profesión estes pasos?

—Imaxínache. Despois de ter estado emocionalmente coas mans atadas, que agora pase iso é moi inspirador. Tamén emocionante e esperanzador. O que fago basicamente é gozar do momento mentres se poida. En toda a súa plenitude. Quero pensar que este camiño que andamos e que foi tan doloroso está a quedarse atrás. Aos poucos, sei que as nosas memoria nos fará aprender, lembrar e mirar adiante.

—Dicía Juan Aguirre, de Amaral, que valoraba especialmente o estar coa súa banda, que o cotián se converteu en algo excepcional. Pásalle?

—Claro. Non hai nada como que a vida che dea un revés para que che poña no teu sitio e fíxesche que cousas son as importantes e as que che fan sentir ben.

—Antes deste, sacou un disco para nenos. Que lle levou a facelo? Pensa que a música infantil é de baixa calidade?

—Se cadra é demasiado acaramelada. Pero non son moi xusto, porque seguro que en España se fixo algo bo e tampouco son un coñecedor enorme da escena. Pero, buscando e buscando para poder facer cancións, ocorríame que non atopaba cousas interesantes. Na miña casa escóitase de todo e todo o que atopaba era moi antigo. E díxenme: «Vou roubarlle ao meu fillo outra vez as frases que me dixo durante todo este tempo durante o seu coñecemento sonoro e imos facer unha canción».