Ha chegado setembro á miña fiestra en forma de choivas mornas e avance do gris. Un gris moi tenue que lle dá outra entidade á pedra. Co sol, o granito é capaz de ter varias caras ao longo do día. Tiven tempo de observalo todas estas horas de confinamento. Ás veces a febre non me deixaba outra opción que deixar a mirada detida na fachada da igrexa, ver os escintileos da mica brillar aquí e alá e determe nos danos dos bloques. Serán orixinais ou terán xurdido co tempo? O meu dano chámase Covid, que nome máis feo, tan científico, tan metálico, tan pouco real. Tamén eu estoume convertendo en irreal despois de tantos días encerrada, de tantos días sen pel. Ás veces síntome como un holograma a piques de desaparecer.
Noutros tempos os males permitían as visitas aos enfermos. Cóntao moi ben Vicente Valero nunha bonita novela que lin no anterior confinamento, que non era persoal e que me permitía paseos coa barra de pan debaixo do brazo polos soportais da cidade deserta.
Aqueles Enfermos antigos vivían en sombrías casas da vella Eivissa ou en pisos de barrios mariñeiros ou en casas de campo onde había chocolate ou limonada e onde as visitas chegaban con caldo ou macedonia de froitas, que valían para calquera doenza. Eu tamén recibo víveres e amor, pero quedan máis aló da porta. Non sabía o autor ata que punto falaba de tempos que xa non existen.