Máis aló do fervor do público, a cátedra da banda orixinaria de Plasencia é un referente común para os artistas dos noventa que triunfaron no novo século: Estopa, Melendi ou Lichis, entre outros moitos
01 ene 2020 . Actualizado ás 19:58 h.Cando o 18 de xullo suban e baixen por última vez a un escenario, Extremoduro deixará tras de si un legado que vai moito máis alá das súas cancións, as súas portadas e a súa biografía. Roube eríxese como un referente case divino para unha xeración de artistas que nos noventa flirteaban coa adolescencia, ojeando os estragos que a heroína causara. As zonas monumentais eran invadidas por uns sobreviventes dos que hoxe só quedan uns poucos, pero que a chavalada miraba con estrañeza, asumindo que non querían ser como eles, ao mesmo tempo que se preguntaba como serían en dez ou vinte anos.
O mesmo Roube indicou nalgunha entrevista que cando se quixo tomar en serio ao grupo xa non consumía o veleno que se levou a varios dos seus amigos, pero as súas marcas físicas podían antollarse evidentes. Quen era o líder dese grupo con aspecto de yonqui que lanzaba letras como frechas? Por que soaba único? Por que non había nada semellante noutro lugar? De onde saíra?
Roberto Iniesta elevouse como ese artista misterioso, calculador e talentoso. Unha especie de poeta que recitaba lírica, pero nun ton e unha linguaxe que a adolescencia entendía. Carpe diem, si; pero envolto nun marco temático de drogas, amor e sexo. Unha combinación gañadora que se entendía, que era practicable, incluso imitable; e que coa mellora do son e produción que introduce Iñaki Anton Uoho en Deltoya (1992) estala tamén a nivel comercial, apostando pola profesionalidade e o oficio.
Nocturnidade e sexo
O son Extremoduro é un concepto en si mesmo. É unha definición que propia que atesoura un significado cando alguén quere explicar como soa a súa banda, ou que fai. Talvez hoxe non leve demasiado, pero ao longo de non poucos anos o rock en castelán foi absorbido pola súa influencia. As letras pasaron a ser un amasillo de intentos de metáforas relacionadas coa nocturnidade, o sexo e outros asuntos.
É posible que a súa formación autodidáctica axudase ao de Plasencia a atopar un son distinto. Case sempre en tonalidades menores (Xesucristo García, Necesito Droga e Amor, Pepe Botika, Sucede, O teu Corazón, A lume, Puta…) e un concepto dos acordes que foxe das quintas tradicionais da guitarra e aposta por acordes en terceiras. Soa técnico, pero abonda dicir que Extremoduro soa máis melódico que outros grupos coetáneos polo seu propio xeito de tocar, á que logo Uoho engadiu unha das mellores guitarras do rock patrio, cargándoa de melodías dobradas e longas partes instrumentais. O concepto callou e a xente quixo imitalo.
Cando se fala de Extremoduro, os halagos sopran desde todos os recunchos. Raro é o artista que teña practicado ese rock castelán dos noventa que non queira ter a etiqueta de ter estado aí, na súa casa, coas cintas ou os discos da banda maldita soando. O que é evidente é que sen eles habería bandas que nunca existisen. É imposible falar de Marea, Sínkope, Poncho K ou Albertucho sen describilos a través do realizado pola banda de Roube.
As cotas de éxito acadadas por estes fillos do rock transgresivo son variadas, chegando a ser de enorme relevancia como a de Marea, que hoxe vive como un grupo vivo e querido polo público, enchendo pavillóns e recintos, seguindo o ronsel dese rock poeta, case lorquiano a intres.
A cuestión non acaba aí. É doado establecer paralelismos a grupos que queren soar similar en estilo, por iso talvez sorprenda de primeiras escoitar a Lichis, da Cabra Mecánica, comentar a débeda que a música nacional terá sempre con Roube. Os irmáns Muñoz, Estopa, han sempre recalcado a importancia das súas cancións á hora de permitir imaxinar os seus propios temas, que tamén lograron sintetizar as vivencias dunha nova xeración, aínda que noutro rexistro. Melendi chegou a gravar a canción Arriba Extremoduro, incluída no seu traballo Mentres non custe traballo (2006), homenaxe cantada onde mostra a súa pública admiración polo grupo.
Outros, como Pereza , acabaron durante un tempo os seus concertos encomendándose a Roube e os seus, cantando a modo de traca o lendario Ama, ama e ensancha a alma; uníndoo ao seu xa fortísimo peche con Penso naquela tarde. O público estalaba de xúbilo. Hai pouco, por sacar outro exemplo da chistera, está o caso de Morgan, que se recreou cunha elocuente versión de So Pallaso nas sesións de Movistar Plus.
Doutra banda, as colaboracións de Roube non son moi numerosas, pero están aí. Uoho combinou durante anos a súa faceta como guitarrista en Platero e Ti e Extremoduro, polo que a amizade con Fito Cabrales materializouse en diversas formas: directos, xiras conxuntas, coros, sos de guitara… Tamén Albert Pla gozou revisitando Pepe Botika no seu Veintegenarios.
E así a lista aparécese como interminable, case. A banda maldita, a que falaba cunha crueza e sensibilidade que abriu os ollos a unha xeración, colga as botas, as luvas e chospe no cubo metálico. Soltou tantos golpes e tan certeiros que a súa despedida sabe a gloria. Como todas aquelas que lembran o ben que o pasamos.