Funciona á perfección en comedia, pero cando se pasa ao drama é capaz de darlle ao personaxe unhas tinguiduras tráxicas, case patéticos, que non están ao alcance de todos. Pepón Neto demóstrao en «A culpa»
07 dic 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Acabamos de verlle metido nunha sátira esaxerada, próxima á commedia dell'arte, na comedia das mentiras e agora volve Pepón Neto nun rexistro radicalmente oposto coa culpa, de David Mamet, o día 15 no Auditorio Afundación de Pontevedra e o 16 no Teatro Afundación de Vigo.
-Dunha comedia a un drama de Mamet en tempo marca. ¡Vaia xiro!
-É certo, pero os cambios son sempre bos para a saúde mental. Mentres estaba rematando a xira da comedia das mentiras estaba xa ensaiando A culpa, e nese período si que estiven un pouco esquizofrénico, pero agora xa estou totalmente centrado nesta obra.
-Non lle custan estes cambios de rexistro tan radicais?
-A cabeza funciona dun xeito alucinante. Se estou cunha obra que sei que non vou facela en dous meses, non se me esquece nin unha coma do texto. Pero como saiba que non a vou facer máis, en dous días esquecina do todo.
-Pouco oímos falar desta obra...
-É un texto totalmente descoñecido, porque só se presentou en Nova York. España é o primeiro país europeo no que se representa. O director, Juan Carlos Rubio , deulle un punto de vista moi interesante ao texto e á posta en escena.
-Ata o cartel, escuro e directo, ten un toque un pouco intimidante.
-Reflicte o texto, que é moi inquietante, cuns personaxes excedidos pos as circunstancias, pisados pola vida, manipuladores... Toda cunha morte sentimental anunciada de fondo, cun matrimonio que intenta salvar os mobles nunha relación que non dá máis.
-Soa moito a Mamet.
-É Mamet en estado puro, moi recoñecible. Cuns personaxes moi intelixentes e cun lado escuro. Todos teñen culpa, todos teñen algo que ocultar. É unha obra complexa, faiche pensar porque che obriga a tomar posición cuns personaxes que non son do todo bos nin do todo malos. Están cheos de matices.
-Chéirome que esta obra vai dar moito de si.
-Bo, acabamos de estrear como quen di, e xa temos máis de cincuenta birlos comprometidos, así que ten boa pinta. Imos estar, seguro, ata decembro do ano que vén, porque xa temos funcións para esas datas.
-Quere iso dicir que desaparecerá durante este tempo do audiovisual para dedicarse de cheo ao teatro?
-Sempre intentei compaxinar as dúas cousas, porque vivir só do teatro é moi complicado. Seguro que haberá algún proxecto que non poida facer, pero o teatro é o primeiro, forma parte da miña vida. Non me imaxino vivindo sen el. Isto máis que un traballo é unha forma de vida, ás veces un pouco dura, porque hai xiras moi longas, pero que non me pesa nin o máis mínimo. É un goce.