Esta estrela da canción arxentina volve desembarcar neste país en busca non da fama, senón en procúraa dunha conexión cun novo público
14 oct 2018 . Actualizado ás 23:10 h.Talvez non lles soe o nome de Abel Pintos, pero é máis que probablemente, o artista e compositor máis afamado agora mesma nas terras arxentinas. A súa música, a camiño entre a canción de autor e o pop, valeulle para gañarse a unha nación que busca verse reflectida nas súas letras. A súa carreira comezou sendo tan só un neno, cando Raúl Lavié escoitouno cantar e quedou marabillado. Ao día seguinte contactou co produtor Pity Iñurrigaro para que o escoitase. Presente un Abel preadolescente nas oficinas, a súa voz comezou a saír de altofalantes para logo seguirlle un profundo silencio. Os alí presentes preguntáronlle que quen era. Nun arranque de enxeño e confianza, o arxentino respondeu que só era un mozo que amaba a música.
-Hai certo «déjà vu» cando un leva a súa música a outro país que non é o seu? Unha especie de volver erixir cimentos, ou de plantar sementes para logo recoller os seus froitos.
-Cando eu empecei a facer música con 11 anos só soñaba con ter o espazo e a atención que me brindasen para poder facer o meu, o que me fai verdadeiramente feliz: cantar. Pasaron moitos anos, pero o motivo polo que fago música segue sendo o mesmo. É como un exercicio emocional dar un concerto. É unha cuestión de contextos. Poida que aí si, apareza esa sensación de déjà vú, volver dar concertos en salas pequenas que dun tempo para acó non é o habitual para min pero… Non porque teña deixado de selo xera unha incomodidade, todo o contrario. É marabilloso para min que un país me brinde espazo e atención.
-Que aprendeu nese regreso ás salas de menor capacidade?
-As salas, segundo como sexa cada unha, brinda diferentes posibilidades, diferentes formas conceptuais de facer un concerto. Nesta xira levaremos a cabo un formato que facía moito que non abordabamos e que é algo moi divertido artisticamente. É un desafío á hora de reinterpretar as cancións. Non falemos, claro, da consabida intimidade e proximidade que propón algunha destas salas para co público, que nos primeiros encontros é fundamental. É necesario mirar aos ollos do público que che está coñecendo.
-Cando a súa carreira cumpriu 22 anos fixo unha festa de aniversario no River. Foron 40.000 persoas. Dise rápido, pero é inmenso.
-Uf… Xa o creo. Foron dous concertos moi simbólicos. Sentín que eu chegaba a ese estadio polo público e gran parte deste tamén estaba a chegar por primeira vez para acompañar a min. A emoción foi, en todas as ordes, compartida. Nunca a cifra da convocatoria foi protagonista, senón que o foi a emoción que sentiamos todos de estar aí. Foi algo importante.
-Moito se fala da súa conexión co respectable, ten algún segredo? Algunha fórmula?
-En xeral, a min dálleme mellor dar unha boa primeira impresión tras unha conversación que só polo estético. Explícome: se entro nun salón non creo que che chame a atención de inmediato pola miña figura, pero estou convencido que se falamos cinco minutos teño as ferramentas suficientes para facerche saber quen son como ser humano. Coa música pásame o mesmo. Non é un segredo, pero eu canto buscando iso, necesito que o público me escoite. Quero construír unha relación, en Arxentina levo 23 anos facéndoo. Aquí empezamos agora.