A banda hispano arxentina despediuse de xeito definitivo dos escenarios en Madrid o pasado setembro, facendo saltar a vellos e novos compañeiros
05 oct 2018 . Actualizado ás 11:35 h.A electricidade de Tequila foi peculiar. Aínda non acabaran azóutelos do franquismo, cando os arxentinos Ariel Rot e Alejo Stivel decidiron unir forzas con Julián Infante, Felipe Lipe e Manolo Iglesias para converter a súa rebeldía en rocanrol. Curiosamente, só os arxentinos puideron ao tempo. Previos a calquera movida, Tequila erixíronse como un grupo feliz, cunha mirada fixa no blues branco dos Rolling Stones e a maxia guitarrera de Chuck Berry. Hai apenas unha semana puxeron fin ao seu nome, acabábanse a botella -outra vez- dun grolo e Madrid quedaba de testemuña.
Sabían que a primeira vez que soou publicamente Salta foi no concurso televisivo Un, dous, tres... responda outra vez? Así parece ser. O que veu logo foi historia. Un éxito rápido que catapultó aos seus cinco membros cara á fama e que durante seis anos gozaron da democracia temperá dun país que buscaba con ansias novos sons, novas experiencias e unha banda sonora nova para o país.
Non somos poucos os que nun momento determinado, en realidade varios, habemos tocando un rocanrol na praza do pobo. Eles mesmos cansáronse de facelo, en realidade. As constantes discusións crisparon os seus ánimos mentres as adiccións, como á heroína, puñan o seu granito de area á hora de acabar cun grupo que se baseaba na vitalidade.
Non foi o final. Ariel Rot xunto con Infante formarían os Rodríguez ao lado de Calamaro e a fama tocaríalles por segunda vez nunha vida, que non é pouco. Logo Rot, guitarrista exquisito onde os haxa, moito máis do que a maioría pensa, continuou en solitario cultivando éxitos aquí e alá, ofrecendo cancións, colaboracións e gozando da vida e a súa música, que non é pouco.
Pola súa banda, Alejo Stivel decidiu que o seu era o estudo e triunfou como produtor. De oído e ideas prodixiosas, Stivel é dun deses músicos sabedores da fórmula do éxito. Foi el o responsable de converter esa talentosa banda de rock sureño como era M-Clans nunha portentosa máquina de hits máis radiables e cantables. Tamén Sabina confioulle o que non poucos quixeron tachar da súa obra definitiva, o atemporal 19 días e 500 noites.
Talvez por iso Tequila quixo darse un último baño de masas. Un reencontro co público madrileño, un ola para os novos amigos e un adeus para os antigos compañeiros.
Non fixeron falta novas cancións. As logradas por Ariel e Alejo aguantaron o tipo e mantivéronse ben. Retumbaron no WiZink Center madrileño como outrora fixeron nas salas primigenias deste país. Por suposto, haberá DVD do asunto.
E tamén houbo invitados, claro. Un pouco de M-Clans, outro de Leiva, un tanto de Fito... Unha mestura efectiva para os miles de asistentes.
Non hai que enganarse. Talvez o legado de Tequila non sexa o máis importante do rocanrol en castelán, pero fixérono, que non é pouco vendo a data. Non suman unha lista inmensa de hits todopoderosos, pero os que lograron traspasaron as xeracións. Seguirán saltando pois as novas.
Tanto Rot como Stivel gozaron do éxito tras o seu parón