Vinny é, sin duda, un dos grandes. Creou escola nos 80 coa súa poderosa forma de tocar a batería, que plasmou nun puñado de discos lendarios. Hoxe actúa en Santiago, ás, 21.30, na sala Malatesta
01 jun 2018 . Actualizado ás 10:21 h.Cun par de baquetas demostrou, ao longo dos 80, que había que facer cunha batería para que merecese ser considerada heavy. Vinnie é unha lenda. Formou parte dos pais de todo, Black Sabbath, e cando os deixou fundou co enorme Ronnie James Deu unha banda canónica. O Último da Fila chamouse así por un dos discos que estes dous xigantes gravaron xuntos, The Last InLine .
-Que nos agarda no concerto desta noite? Hai cancha para novos temas ou será un repaso de clásicos?
-Estamos a tocar cancións dos discos Mob Rules, Heaven And Hell [ambas da súa etapa en Black Sabbath], Holy Diver e The Last In Line [xa con Deu]. Tamén facemos unha canción chamada Monster And Heroes, do álbum Sinister, que o ano pasado gravamos o meu irmán Carmine e eu.
-Os discos dos que falamos son absolutos clásicos. Creo que antes de entrar en Black Sabbath, Sharon Osbourne, a muller de Ozzy, chamouche para que che unises á súa banda. Arrepentíchesche algunha vez de haberlle devandito que non?
-Se a miña carreira non houbese ir a ningunha parte, podería arrepentirme de ter deixado pasar aquela oferta. Pero non lamento unirme a Black Sabbath nin de ter formado a banda Deu con Ronnie. Tiven unha gran carreira ata agora. E síntome verdadeiramente honrado de ter tocado con músicos tan grandes.
-Hai algún daqueles grandes traballos dos 80 que prefiras por amais dos demais?
-Gústame moito o meu traballo á batería en Mob Rules e tamén en Holy Diver. Toquei o que sentía que necesitaban as cancións. Non son un músico ao que lle guste deixar a batería sentada ao fondo. Gústame tocar diante da banda e facer que bote fume.
-O teu estilo, sen dúbida, marcou unha época. Dá a impresión de que tanto Sabbath como Deu déronche liberdade para ser creativo. Algo que non sempre sucede en bandas tan grandes.
-Nin Deu nin Sabbath dixéronme nunca como tocar. Déronme cuartel e liberdade para ser creativo e ser eu mesmo. Esa foi unha das grandes cousas que entrañó tocar xuntos. Deixáronme brillar tanto como eles o fixeron.
-Aínda que anos despois asinastes unha segunda etapa, tanto Deu como ti deixades Black Sabbath en 1982, a pesar de gozar dun enorme éxito. Por que?
-Ronnie decidiu abandonar Black Sabbath por mor de diferenzas en materia de negocios, non por motivos musicais. Preguntoume se quería unirme a el e eu decidín que iso era o que quería facer. Así que os dous nos fomos xuntos, porque nos levabamos tan ben como irmáns.
-Pero canda ti abandonaches Deu a finais dos 80. Que pasou?
-Bo, entón era xa unha banda diferente por completo e non era o mesmo. Pensei que quizais era o momento de seguir adiante e de buscar outras opcións musicais.
-Ben, Ronnie James Deu xa non está. Oito anos despois da súa morte, ti, que lle coñeciches tan ben, que opinas do seu legado musical?
-Ronnie deixa tras de si un enorme legado. A súa foi a voz máis grande do rock. A música fluía do seu corazón e da súa alma. El amaba a súa música e amaba aos seus fans.
-Que hai do teu propio traballo? Tamén creaches escola á batería, establecendo un canon para o rock e o heavy metal.
-Creo que a miña batería pode ser un cruzamento entre metal e rock. O estilo e o son son as dúas cousas máis importantes para o desenvolvemento dun músico, e iso é algo que non se ensaia. Así que agardo ter deixado un son e un estilo recoñecibles cando toco.
-Black Sabbath acaban de retirarse.
-Si, fixérono. Realmente non me afectou, porque non estiven involucrado con eles en todos estes anos. Probablemente sentisen que chegara o momento no que deixalo era o correcto.
-Lévasche aínda con eles? Con Tony Iommi, con Geezer Butler?
-Estou en contacto con Tony, principalmente por correo electrónico.