Cotillard e Canet volven estar xuntos na pantalla cunha comedia na que se rin de si mesmos e que chega a España despois de arrasar nos cines do seu país. Alí son como a versión gala, e selecta, do fenómeno Brangelina
07 abr 2018 . Actualizado ás 20:25 h.Todo comezou como un xogo de nenos. Yann Samuell uniunos na surreal alegoría romántica de Quéreme se che atreves (Jeux d'enfants é o título orixinal) no 2003. Unha historia dese L'amour fou no que son expertos os franceses e que a moitos lembraba inevitablemente na súa estética á icónica Amélie (2001), de Jean-Pierre Jeunet. O talento que despuntaba naquelas dúas novas promesas do cine galo multiplicábase en cada plano xuntos. Esa química tan popular por alumar parellas de celuloide e rivais enconados tras os focos, como o clásico formado por Fred Astaire e Ginger Rogers, non funcionou así neles.
Marion Cotillard (París, 1975) e Guillaume Canet (Boulogne, 1973) seguiron durante un tempo camiños separados, el estaba entón casado coa alemá Diane Kruger. O 2006 foi un gran ano para ambos. El fíxose co Cesar á mellor dirección pola súa Non llo digas a ninguén e ela comezou a preparar o papel que lle abriu as portas de Hollywood. Polo seu Edit Piaf da vida en rosa converteuse na primeira intérprete en gañar o Óscar á mellor actriz por unha película francesa. A partir dese ano oficializaron a súa relación, privada, e unha produtiva serie de colaboracións profesionais. Pequenas mentiras sen importancia no 2010, dirixida por Canet e cunha repartición coral no que sobresae Cotillard, foi a máis aplaudida ata o momento. Compartiron protagonismo no último voo (2009) e el volveuna a escoller para a súa incursión no cine norteamericano con Lazos de sangue (2013), dirixida por Canet.
QUINTA PELI XUNTOS
Os Brangelina franceses, como os comezaron a chamar algúns no seu país tras a famosa crise protagonizada, moi a pesar de Cotillard, por ela e Brad Pitt na estrea de Aliados (Robert Zemeckis, 2016), desataron rumores que correron como a pólvora sobre un affaire no medio da tumultuosa separación de Pitt e Anxelina Jolie, que levaron a pronunciarse nas redes sociais a un discreto Canet en defensa do seu entón embarazadísima parella. E hoxe volven brindar polos seus anos de cine e lealdade coa comedia Cosas da idade, (Rock'n' Roll en versión orixinal), dirixida polo propio Canet. Suma máis dun millón de espectadores e boas críticas en Francia. Case un ano máis tarde da súa estrea no país veciño, por fin chegou a España a semana pasada, nos cines desde o 28 de marzo.
RIRSE DUN MESMO
Poucas parellas cinematográficas en Europa hoxe día acumulan o talento e a graza do tándem Cotillard-Canet. Rin de si mesmas nunha historia na que fan do que son, Cotillard e Canet, dúas estrelas entradas nos 40 que se enfrontan ao temor de envellecer na industria do cine. A diferenza estriba esta vez en que é el o atormentado polas engurras, a falta de papeis interesantes e a adicción ao bótox. Un novo exemplo, como o que deixou a inesquecible Intocable (2011), do ben que saben facer rir os franceses.
Ás veces máis popular aquí por cegar na alfombra vermella, a musa de Dior é unha activa defensora ambiental, a máis diso unha actriz de culto por films como De óxido e óso (Jacques Audiard, 2012), Dous Días, Unha Noite (Jean-Pierre Dardenne e Luc Dardenne, 2014) ou a recente Juste a fin du monde (Xavier Dolan, 2016). Habitual de Christopher Nolan, en Orixe (2010) e The Dark Knight Rises (2012), compartiu pantalla con Johnny Deep en Inimigos públicos (Michael Mann, 2009) e Daniel Day-Lewis en Nine (2009), e estivo ás ordes de Woody Allen en Medianoite en París (2011). Menos coñecido el en España, é un dos referentes da sétima arte gala. Aquí podémolo ver estes días por partida dobre. Protagoniza Perdido, de Christian Carion. A historia dun pai que busca frenéticamente ao seu fillo desaparecido, ao coidado da súa exmuller e da parella desta. Un thriller do que Canet descoñeceu o desenlace ata o último día de rodaxe. Outra oportunidade para gozar dese je ne sais quoi que emanan os franceses.