O humorista barcelonés O Perich, autor dunha infinidade de agudos aforismos, deu cun dos seus máis afortunados ao afirmar que "as estatísticas demostran que as estatísticas menten”. Deberían repartir o adagio nas facultades de xornalismo do país para evitar deste xeito a proliferación de datos absurdos que alagan os medios desde hai un tempo ocultando a verdade do deporte. Por suposto que unhas cifras ben analizadas axudan a explicar o que está a pasar, pero, por exemplo, lanzar titulares acerca de que fulanito é máis produtivo por minuto que menganito e falar diso coma se fose unha cuestión transcendental entra no terreo da frivolidade.
A febre estatística entrou en España da man dos deportes estadounidenses, tan afeccionados os norteamericanos para reducir a realidade a números. Tampouco lles vén mal a eles esta proliferación, xa que o seu sistema de competición adoita ser máis ben eslamiado durante os meses que dura o que chaman a regular season, así que buscan marcas do que sexa. E digo eu, que valor, excepto o anecdótico ten comparar o que fai un equipo ou uns xogadores en competicións e sobre todo circunstancias diferentes. As marcas teñen o seu sentido para o atletismo e a natación nos que, polo menos os coetáneos, compiten en condicións similares.
A cuestión non tería maior transcendencia que o desatinado dalgunhas comparacións. Pero o que carece de sentido é que con tanto trasfega de datos inútiles parece esquecerse que o meollo do baloncesto non está en que xogador anota máis canastras, defende co juanete ou palmea o día de Nadal, senón en que equipo gaña máis partidos como consecuencia de comportarse como tal.
Desviar a atención de forma continuada acerca da verdade do deporte só contribúe a destruír a natureza das modalidades de equipo e a confundir. E tanta confusión creouse, que ata algunhas asociacións e federacións nacionais ou internacionais, arrogáronse a prerrogativa de entregar e organizar premios ao mellor xogador de onde sexa. Por non falar da confusión dos afeccionados que non teñen máis fontes das que beber que as dos medios e as redes sociais. Aínda que o que nunca me agardei é que tanto protagonista caese no xogo de alimentar a súa estatística por amais da colectividade. E que, peor aínda, sacáseno a relucir presumindo de méritos propios. Por desgraza, tamén nisto moitos clubs confúndense ao contratar e recoñecer a quen se dedica a actuar deste xeito.
Por fortuna, fronte á vacuidade das estatísticas de cada día, tamén aparece a esencia do deporte, encarnada estes días nun personaxe fundamental na traxectoria do actual Breogán, Dominik Mavra, un xogador que non encabeza ningún apartado estatístico en concreto pero si que destaca na regularidade de moitos deles. Esa regularidade nas súas actuacións ver exponencial aínda máis, cando os seus compañeiros melloran ao redor del, xogando e facendo xogar aos seus compañeiros, mellorando o rendemento de todo aquel co que comparte pista. Dominik Mavra, o necesario.
Por certo, o grande Ignacio Pinedo, adestrador do Estudantes, do Real Madrid, astuto no banco como ningún, cando lle preguntaban a importancia que lle daba ás estatísticas dicía: ”O que digan as estatísticas, o contrario”. E o raposo prateado quedaba tan ancho.