Outra viaxe e outro trompazo. Non acaba o Breogán de tomarlle o pulso aos partidos lonxe de Lugo, nos que se a memoria non me falla, en todos chegou ao final sen opcións. O que converte en planos cada un deles. Murcia parecía unha boa opción: unha soa vitoria na súa marcadora, mal ambiente ao seu redor, xogadores cuestionados, o bo de Javi Juárez no arame e un inicio esperanzador. Fregabámonos/Fregabámosnos as mans, pero unha vez máis, en canto chegan as complicacións, impera o caos. O que a colle, a tira e parece que non existe máis solución que o triplo. Mentres houbo orde, o Breogán xogou cómodo e sen problemas, pero unha vez máis a desorde sacouna do partido. De 43 tiros de dous, anotou o 53 %; con 27 de tres, apenas anotou o 15 %. Aínda que a moda sexa tirar de tres, parece claro que a fortaleza deste equipo está dentro. Por que ese empeño en tirar do triplo?
Este mediodía, faena dura. Un rival que pedalea cos grandes e que sairá esporeado pola derrota de Burgos. De momento xa nos deu unha pista o mércores na Eurocap, asinou un segundo tempo fronte ao Rytas Vilnius para pórlle un marco. Eu lembro vivir no Carpena un triplo sobre a bucina que nos deu o triunfo. Claro que logo se descendeu, foi a última visita a Málaga na ACB. Ata hoxe. Oxalá se repita a historia, por que non? Aínda que tan importante como o triunfo é que teñamos esgotado a cota de despropósitos, que sexamos dunha vez competitivos sexa cal for o tenteo. Hai unha boa noticia: a recuperación de Ricardo Uriz. Non sabemos en que papel, se capitán xeral como o ano pasado ou como rotación, pero un alivio sempre. En Málaga, non ten o equipo a esixencia que tiña en Burgos ou Murcia. Todos damos por complicada a opción de vitoria, pero tamén todos ansiamos que no terreo das sensacións salgamos reconfortados.