Pontedeume e o mundo da educación perden a Isabel Viña, mestra que deixa un indeleble recordo

Pontedeume e o mundo da educación perderon a Isabel Viña, Dona Isabel, unha mestra de indeleble recordo da que eu me atrevería a dicir que habitará para sempre o corazón de todos cantos fomos alumnos seus. «Era unha muller excepcional -señaló el alcalde de Pontedeume, Bernardo Fernández, nada más tener noticia de su muerte-. Foi mestra de varias xeracións de eumeses, e en Pontedeume deixa un recordo que non desaparecerá xamais».

Esposa do tamén profesor -e músico- Juan Sarmiento, e nai de dúas fillas -unha delas, a artista plástica Sandra Sarmiento-, Isabel foi profesora, alá polos anos setenta, na xa desaparecida escola do Souto, en Sillobre. Aquel era un mundo que non se parecía demasiado ao de hoxe. Pero eu -se me permiten vostedes que viaxe a través dos meus propios recordos, e créanme se lles digo que estou a tratar de non deixarme levar pola profunda tristeza que sinto-  podo asegurarlles que era un mundo moi fermoso. 

Isabel -do mesmo xeito que o seu marido, Juan, que daba clase naquel mesmo colexio- ensinábanos a acentuar ben as palabras e desvelábanos os segredos dos grandes montes e os grandes ríos da terra. Pero sobre todo transmitiunos a importancia de escoitar antes de falar, de non querer ter sempre a razón, de tender a man a quen o necesita, de respectar aos maiores, de non xulgar a ninguén, de saber mirar ao futuro de fronte, de amar os libros. E ensinounos, tamén, os nomes dos ventos, dos mares e das estrelas.

A última vez que a vin estabamos na Casa dá Cultura de Pontedeume, en o  antigo convento de San Agustín.  Acababamos de presentar un libro de José Fonte Sardiña -que é, precisamente, quen me acaba de dar a triste noticia do seu falecemento-, e ela achegóulleme sorrindo. «¡E xa non me coñeces...!», díxome, co seu sorriso de sempre. Tardei uns segundos en reaccionar, confésoo. Pero a súa voz seguía sendo a mesma, como o eran tamén os seus ollos. Emocionoume moito volver vela.

Tiña 77 anos. Agora habita xa o que nós chamamos morte, pero sei moi ben que a súa alma, alén do río, celebrará a Pascua de Resurrección xunto a Deus. E que aquí, nesta beira, a súa memoria perdurará entre todos e cada un dos que, ao seu lado, nun reino que xa só se alza no mundo dos soños -agora doume conta de que a Terra de Escandoi non existiría sen ela-, aprendemos que amar os libros é amar, tamén, á humanidade enteira.

---

---

---