Adeus ao mítico Mundial de Fene tras unha vida de vodas, bautizos e reconversións: «Aquí comeron Felipe González, Fraga e Carrillo»

Todo o mundo quería ao restaurante Mundial de Fene . E todo o mundo chora o seu peche, cunha clientela que se quedou orfa da súa famosa zarzuela. Aquel peixe con marisco ao forno e salsa mariñeira marcou unha época, do mesmo xeito que a súa historia de loita ou os seus comensais con soleira. «Aquí comeron Felipe González, Manuel Fraga, Santiago Carrillo, Víctor Manuel, Ana Belén», conta Dina Rivera, que fundou o negocio co seu marido Aniceto Pontes hai 50 anos. Durante medio século, o Mundial camiñou da man dos estaleiros tanto nos seus días de gloria como nas caídas. «Tivemos vodas, bautizos e reconversións», indica Aniceto Pontes fillo, actual dono.

O Mundial naceu con vocación de cociña internacional, xa desde o seu nome. Os seus creadores formáronse como hostaleiros nada menos que no swinging London. E así o lembra Dina, que agora ten 83 anos: «O meu marido e eu eramos das Pontes, el traballaba na Calvo Sotelo como bombeiro pero tiraba pola hostalería... en 1963 marchamos a Londres e regresamos en 1973». Por toda Inglaterra aprenderon receitas de cociña británica e francesa, que envorcaron no Mundial cando o abriron en 1974. Desde a soada zarzuela á parrillada de marisco e peixe, lagostinos á crema, entrecot á pementa cando ninguén o facía en Ferrolterra , solombo café de París, entrecot maître d'Hôtel.

 Atado aos ciclos do naval, o restaurante fenés que pechou o 31 de decembro «por motivos familiares» viviu desde a champaña dos petroleiros ao impacto das reconversións. Lembra Dina que «sempre se fala moito da reconversión de 1984 pero case foi peor a de 1980, cando pasamos de dar 300 comidas ao día a só 20». O negocio salvouse grazas ás grandes celebracións e sorteando desgrazas persoais como a morte de Aniceto pai. «Eu nacín en 1960, o meu irmán Iván Puentes (ahora concejal del PSOE en Pontevedra y exalcalde de Fene) naceu en 1980 e o noso pai morreu en 1982 nunha noite de Nadal con só 48 anos», lembra Aniceto.

«Collemos a reconversión nos momentos máis crús, despois tempos mellores co offshore nos 90», indica o propietario. Carrillo visitou moito este local, onde o seu prato favorito era a pescada envolta en xamón. Felipe González pedía ameixas á prancha e rodaballo. Con el viña Alfonso Guerra, xa antes de triunfar nas eleccións de 1982, que chanceaba con Aniceto pai: «Cámbioche o rodaballo polo sol de Andalucía ». E Marcelino Camacho protagonizou unha comida «onde acabaron encañonados porque chegou a Garda Civil, Manuel Amor subiuse a unha mesa para pedir que se marchasen todos para que non houbese tiros nos primeiros tempos dá Transición», como rememora Dina.

Crónica da loita na ría

Porque a historia do Mundial tamén é unha historia de loita pola democracia. «Cando saíron do cárcere, Rafa Pillado, Manuel Amor e José María Riobóo celebraron aquí a súa liberdade cunha primeira cea», apunta Dina, sobre unha foto no propio Mundial que despois se fixo eterna. Aquela benvida tras o cárcere «xuntou a 160 persoas e cando acabou chegou a policía para revisalo todo». Con xente como Pillado conservou Dina unha amizade ata o final. E engade que «tamén teño vos mellores recordos dá alma dúas dá Pataquiña, Moncho, O Parrulo ou Muiño do Vento cos que nos xuntabamos todos vos fins de semana».

En 50 anos houbo tempo para todo: cociñar a bordo de buques de Navantia en probas, preparar comidas dentro do estaleiro, ou recibir a Miguel Bosé e Manolo Escobar. O matrimonio fundador aplicou desde o primeiro día «ou mes de vacacións como en Londres, porque Inglaterra era marabillosa e alí traballamos para unha estupenda familia xudea que mesmo nos levou á voda dunha filla en Rolls-Royce », indica Dina.

Agora os veciños dinlle ao dono pola rúa: «Aniceto, que faremos sen ti?». Pero con 50 anos tan intensos, o Mundial sempre está a tempo para unha segunda vida.

---

---

---