A fenesa Isabel Bello dirixe en San Fernando desde hai unha década o Enmeigo Galego, un restaurante que se nutre de moitos alimentos chegados directamente da comarca
11 dic 2023 . Actualizado ás 15:21 h.Vive a máis de mil quilómetros da súa terra natal pero, a diferenza de moitos galegos, que apuntan sempre á comida como a súa principal causa de morriña, a fenesa Isabel Bello ten claro que o que máis bota de menos é «a choiva en xullo e agosto». Non estraña a comida galega, sinxelamente, porque non só a cociña a diario, senón que é parte do seu sustento. Desde hai unha década, Isabel Bello dirixe o Enmeigo Galego, un restaurante de San Fernando (Cádiz) -cidade emparentada coa comarca ferrolá pola Armada e os estaleiros de Navantia - e no que, en ocasións especiais, soan as gaitas e saboréase queimada.
O pasado día 4 de outubro cumpriu dez anos á fronte do establecemento, cunha clientela fiel formada, «nun 40 % por galegos, nun 20 %, familiares ou amigos de galegos, e o resto, andaluces». O balance non pode ser máis positivo, aínda que lembra que «os primeiros oito meses» do seu negocio «foron un caos». Chegou á Illa coa idea de pór en marcha un bar con dous ou tres tapas, pero os costumes dos veciños de San Fernando tiñan pouco que ver coas dos seus paisanos de Ferrolterra, polo que decidiu cambiar de estratexia e converter o seu local nun restaurante no que a maioría da materia prima é galega.
O polbo, as zamburiñas, a tortilla, o caldo e a empanada son algúns dos pratos estrela no Enmeigo Galego. Todos elaborados con alimentos da súa terra natal, unha gran maioría de Ferrol. «O pan que teño agora custoume máis de cinco anos conseguilo. Antes, o consumo era tres caixas de picos e media cesta de pan, pero desde que teño leste, pasou a ser cinco ou seis cestas de pan e unha caixa de picos», explica a dona do establecemento.
Un ano despois de iniciar a súa aventura empresarial contratou á súa irmá para que se encargase dos fogóns, e a San Fernando trasladouse tamén a súa filla, que á súa vez ten unha nena e agarda outro bebé. Os seus pais viven preto, así que, desde a pandemia, as viaxes a Fene restrinxíronse moito.
Neste restaurante insular, Isabel logrou facer comunidade cos galegos. Nos últimos anos, antes de pechar por vacacións celebra unha xornada na que a morriña musical dos asistentes aplácase aos sones das gaitas. Militares destinados en Rota integran un grupo que foi formándose espontaneamente e co fío condutor do establecemento, «pero dez anos despois foron teloneiros de Carlos Núñez en Trebujena».
Os 25 de xullo tampouco faltan as gaitas, nin as queimadas, que encantan por aquelas terras andaluzas. Hoxe, a fenesa -de Perlío, precisa-, que traballara na comarca nun supermercado e tamén na hostalería, emprega no seu negocio a sete persoas. «Chegar a conseguir o equipo custoume catro anos», rememora, ao mesmo tempo que se declara «moi contenta» da súa aposta empresarial, aínda que fose lonxe da súa terra, da que bota de menos «a choiva e o verde».