Mañá, mércores, día 28, cúmprense corenta anos da constitución das Cortes Constituíntes. Lémbroo con emoción. O Congreso era un fervedoiro. A Pasionaria, por idade, presidía a sesión. Impecable no seu aspecto, entrou do brazo de Rafael Alberti, que miraba, a cabeza ergueita, coma se buscase o voo da pomba, que ese día non se equivocou. Detívose, para sinalar que a paz, por fin, era posible. Non houbo sectarismo ningún nas relacións persoais. Suárez sorría e estreitaba mans, a dereita e esquerda, cun apertón (que coñezo ben) no que buscaba transmitir a convicción e a seguridade de que a forza do seu proxecto democratizador radicaba na súa capacidade de sumar. Un mozo, pero moi seguro, Felipe González percorría o espazo cunha mirada franca e directa que anunciaba un brillante futuro e un tempo sen rancores enquistados. Fraga transmitía seguridade e, fronte á lóxica frustración polos resultados electorais, a convicción da importancia da súa presenza que, sen dúbida, tíñaa. Santiago Carrillo, con xesto de pícara compracencia, desafiaba calquera receo a base de cordialidade. No ambiente respirábase a ilusión do cambio que era xa máis que unha posibilidade. E entre as voces, unha imponse ás demais: reconciliación. E foi posible. Por iso, para gañar o futuro, España necesita que os que pretenden reducir a cinzas o legado da Transición, non apaguen coa súa intolerancia a voz de quen creo que os cambios non se forxan sobre a voadura controlada das nosas raíces e os nosos principios… Senón sobre eles.