Tras o empate que deixa practicamente eliminada a Croacia da Eurocopa, Luka Modric foi preguntado se xogara o seu último partido coa selección
25 jun 2024 . Actualizado á 00:41 h.Luka Modric, centrocampista do Real Madrid, non quixo desvelar , despois de que Croacia estea practicamente eliminada da Eurocopa tras empatar ante Italia (1-1) se deixará o combinado balcánico despois de dezaoito anos vestindo a camiseta do seu país.
Case entre bágoas por un empate cruel, o de Italia no minuto 98 que practicamente lle arrebatou ao seu equipo o billete para oitavos de final da Eurocopa, Luka Modric contestou de forma concisa a unha pregunta sobre se o choque fronte ao cadro transalpino foi o último que xogará con Croacia: «Xa veremos, non é momento para esas historias», declarou.
«O fútbol ás veces é cruel. Volveu demostrar, pero bo, é o que hai. Non mereciamos ese gol, non sei de onde se sacou o árbitro 8 minutos de prolongación. Hai que perder ás veces, pero non é un consolo. O fútbol é cruel, quedou demostrado», insistiu.
Segundo Modric, o destino non estaba con Croacia nesta Eurocopa
Luka Modric, elixido home do partido pola UEFA, sinalou que na Eurocopa non lle saíu nada ben ao seu equipo. Nin sequera nos partidos doutros grupos nos que Croacia podía sobrevivir na competición con marcadores favorables. «É que onte era necesario un punto entre Escocia e Hungría e volveron marcar no minuto 99. Hoxe no 98. O destino non estaba connosco», concluíu.
Modric fallou un penalti e marcou un gol ante Italia
Aclamado coma se fose un Xesucristo do fútbol polos acalorados afeccionados croatas e na beira da súa probable desaparición internacional, o incombustible Luka Modric rozou a supervivencia a un ultimato no que morreu tras fallar un penalti, rexurdiu tras marcar na seguinte xogada e faleceu para sempre co cruel tanto de Zaccagni no minuto 98 que clasificou a oitavos a Italia e eliminou ao combinado balcánico (1-1).
Nunca unha despedida foi tan amarga. Se finalmente deixa a escena da súa selección, Luka Modric diría adeus dunha forma terrible. Desde o banco, substituído ao final do encontro cando estaba na seguinte fase, viu como Zaccagni, no último suspiro, sobre a bucina, cando Croacia aguantaba o 1-0, marcaba un tanto heroico para os homes de Spalleti pero definitivo para Croacia.
Con tres cuartas partes de público croata e apenas un fondo para o italiano, o Leipzig Area converteuse no posible escenario dun crime. Non dun crime físico, máis ben sentimental. Aveciñábase o posible final de Luka Modric, polo menos nunha Eurocopa. Unha derrota ou un empate deixarían ao 'mago' balcánico coa pelexa contra o paso do tempo perdida. Na próxima edición, que se disputará en Inglaterra e Irlanda, terá 42 anos. Quen sabe se aparecerá polo Mundial dos Estados Unidos, México e Canadá. Con Luka Modric, todo é posible.
Pero non o parece. Ao centrocampista do Real Madrid intúeselle que se lle esgotou o tempo. Esta tempada rendeu no seu club a base de xogar ratitos e ante equipos menores. É certo que tivo algún arranque de orgullo e sacou a varita a pasear en ningún dos duelos decisivos da liga de Campións. Aínda así, a realidade é dura. Non é o mesmo xogar a última media hora ante o Cádiz que partidos dun nivel de esixencia altísimo como aos que se enfrontou a súa selección na Eurocopa (Italia e España).
E ademais, ata a súa aparición decisiva o seu carácter parecía máis amargo. Coma se intuíse o que se aveciñaba, aparentemente non foi tan afable sobre o céspede. Ofreceu algún que outro braceo aos seus compañeiros e lamentouse en exceso, algo pouco habitual nel. Algo fallaba, pero á súa afección non lle importou o máis mínimo. Polo menos na primeira parte, na que foi aclamado ante calquera detalle. Unha carreira, un roubo de balón, un dos seus pases desatou un «Luka, Luka Luka» por case todo o estadio.
O seu rostro, durante o himno de Croacia, ata parecía máis enxoito. De súpeto, nesta Eurocopa, parece que se botou algún ano amais tras o empate fronte a Albania. Pero daba igual. Tiña que xogar, era obrigatorio e Zlatko Dalic non lle quitou esa honra, que tamén era o de todos os amantes do bo fútbol. Non podía privar ao mellor xogador da historia de Croacia de despedirse sobre o céspede. E ademais, Dalic desatendeu todas as críticas e aliñou á vella garda onda Modric: Brozovic e Kovacic foron os seus gardacostas, quizais por última vez.
Ademais, recuperou a presenza de dous laterais conservadores como Stanisic e Gvardiol e entraron no seu once Susic e Pasalic. Enfronte Italia, que parecía a invitada á posible despedida de Luka Modric, tamén fixo cambios respecto ao zarandeo que recibiu de España. Darmian, Raspadori e Retegui entraron no once para intentar mellorar a imaxe dunha selección que perdeu alma, sen referentes claros e ocupada en atopar a súa identidade.
Con todo, Italia tiña as de gañar. O empate, abondáballe para acadar os oitavos de final. Croacia, debía vencer. Aveciñábase unha batalla entre o conservadorismo e a precipitación. Ou algo parecido. Polo menos, intuíase; e durante os primeiros dez minutos confirmouse que Croacia quería con máis ganas o premio da vitoria. De feito, nese tempo, acaparou toda a posesión. O combinado de Luciano Spalleti nin cheirou a pelota e Susic aproveitou esa regaña de lucidez para sacarse de amais un lategazo desde fóra da área que estivo a piques de sorprender a Donnarumma, de novo moi inspirado.
A acción do xogador do Salzburgo foi unha miraxe porque Croacia se perdeu entre a súa espesura e a formulación de Spalletti, conservador pero efectivo. Xamais, durante o resto do acto inicial, volveu atopar o camiño. Todo o contrario que Italia, que aos poucos foi comendo o terreo ao seu rival ata chegar a controlar o duelo e incluso intimidar a Livakovic, que tivo que aparecer da nada para salvar un cabezazo de socato de Susic.
Croacia, grazas ao seu porteiro, seguía con vida. Chegou á caseta con pulso, cun 0-0 que non definía nada. No vestiario, Dalic sacou á súa arma máis determinante no anterior choque ante Albania. Apareceu Budimir, un bo antídoto para buscar asociacións pola área para que pasase algo que ocorreu pronto cunha man de Fratessi que acabou en penalti.Luka Modric atreveuse, tirou de galóns e de ganas de agradar ao persoal, pero atopouse con Donnarumma, empeñado en soster a Italia e en amargar a Croacia.
Luka Modric quedou de pedra, pero os seus compañeiros reaccionaron ao instante e o medio do Real Madrid atopou un pouco de xustiza poética. A súa posible despedida antollábase triste, pero segundos despois do seu erro, Susic sacouse da manga un centro espectacular que rematou Budimir de cabeza. Donnarumma salvou outro remate imposible, pero o rexeite recolleuno Luka Modric para marcar e desatar a tolemia entre os croatas, que acenderon bengalas, lanzaron vasos de cervexa desde as bancadas superiores ás inferiores e, en definitiva, sacáronse de amais toda a rabia contida.
Ao encontro aínda lle quedaba pouco máis de media hora e Spalletti deu entrada a Chiesa para arranxar un roto enorme. Coa derrota de Albania, Italia era terceira con só tres puntos e a súa presenza en oitavos non estaba nin moito menos asegurada.
Entón, comezou o asedio, os nervios croatas, e un lento paso do tempo que parecía correr a favor de Croacia, que cando xa celebraba a súa clasificación, levou un chasco de dimensións descomunais. Zaccagni apareceu cun certeiro disparo e o combinado balcánico chorou unha derrota que é moito máis que unha eliminación: Se non hai sorpresas, Luka Modric despediuse para sempre. E non o fixo sobre o céspede. Fíxoo desde o banco. Triste final para o 'mago' balcánico.