Di Ayuso que Sánchez xa pactou con Puigdemont ou que o fará con España de vacacións e por detrás. Di Ayuso que Feijoo ten todo o seu apoio e desautoriza as ameazas de Esperanza Aguirre afiando os coitelos contra o político galego, como sempre antes de tempo. Di Ayuso que Feijoo ten todo o seu apoio, sexa cal for o escenario: xefe da oposición ou novas eleccións en decembro. Non di nada Ayuso sobre uns comicios a máis longo prazo. Pero Ayuso só é a introdución para falar da súa némesis, de Pedro Sánchez. O home contra o que habilmente se presentou ela en dúas autonómicas de Madrid sen que o seu rival fose Sánchez. Ayuso parece que é a única que lle ten pillado o punto a Sánchez. Sánchez vai máis aló do manual do resistente. Di Ayuso que é como nas películas de terror, cando crees que o malo xa está morto e entón vai e agárrache do nocello.
Sánchez é o Nadal da política española, pero de esquerdas. Ninguén pode atreverse a negar a persistencia e a ferocidad de Pedro Sánchez, moi similar á que exhibe Nadal nos seus partidos. Aínda que Nadal ten outras querenzas políticas, ambos son iguais no xeito de pelexar cada pelota durante un partido ou unhas eleccións. Sánchez non entregou a raqueta nin cando todo o mundo o daba por machucado. Ao revés, converteu a última semana nun inferno para Feijoo. O líder do PP axudou coa súa semana para o esquecemento. Pero Sánchez é un mestre en aproveitar os erros do rival, calquera físgoa que deixe para meter o coitelo entre o costillar do contrario. Non deu un voto por perdido e sumou un millón máis.
Éxito en Cataluña e no País Vasco, bo resultado en Madrid e Andalucía. Está devandito que o espectacular resultado de Cataluña foi clave na resurrección de Pedro Sánchez. O líder do PSOE sabe que o PSC existe e xogou de xeito mestre as cartas de Salvador Illa, primeiro, e, agora, de Meritxell Batet. Outra España diversa está aí e el recoñécea e acírraa, para ben e para mal. Fixo o mesmo no País Vasco. En ambos os territorios espremeu os erros de Abascal chamando ao odio e ao regreso da confrontación para recadar votos a mancheas. Aguantou tamén en Madrid e Andalucía, aproveitándose de que en fronte non tiña a Ayuso e a Moreno Bonilla. Zapatero , en refacho, tamén colaborou a lume de biqueira na reanimación de Sánchez.
Indurain: «Cheguei moi lonxe na dor». Di no seu xenial libro sobre o Tour, Ander Izaguirre, Chumbo nos petos, que o que vístese de amarelo en Francia é o que máis e mellor aguanta a dor. Sánchez vestirase de amarelo na pelexa da Moncloa (ou o intentará), porque outra vez foi o que máis e mellor aguantou a dor, como os grandes agonistas do ciclismo. É famosa a frase de Indurain, cinco Tours: «Cheguei moi lonxe na dor». Sánchez non é empático. Pero hai que recoñecerlle que as recibiu por todas partes e que aguantou ata nas ramplas máis duras cun pedaleo de gañador do Tour: sen desmaio, con cadencia, sen deixar de morder ao rival. Ander Izaguirre, no seu libro sobre o ciclismo que podería ir sobre política, di: «Quen concede unha tregua á dor perde a carreira». Pois iso.