«Falo moitas veces nos monólogos de Vila de Cruces e esta vez poderei facelo en Vila de Cruces»

O actor Carlos Blanco Vila (Vilagarcía de Arousa, 1959) subirá o domingo ao escenario da Praza do Concello de Vila de Cruces ás 12.45 horas para dar o pregón da Festa do Galo de Curral.

—¿Como o leva?

—Ao igual que outros que fixen, eu os escribo con moita antelación pero os retoco moitísimas veces e incluso o día antes aínda foi retocando cousas.

—¿Deixa marxe á improvisación?

—Non, non, vai todo mallado.

—¿Algunha relación con Cruces?

—Falo moitas veces de Vila de Cruces nos meus monólogos e esta vez por fin poderei falar de Vila de Cruces estando en Vila de Cruces. Hai un monólogo no que falo moitísimo de Piloño. Falo de Cruces por unha anécdota moi divertida que me sucedeu hai moitos anos na Solaina de Paco Lareo, e que sigo contando porque describe moi ben o ser galego. Na Solaina descubrín unha poetisa marabillosa, Lucía Aldao, que fichei inmediatamente para un espectáculo meu que despois me levou a outra anécdota marabillosa que contarei o domingo.

—¿Nos pode adiantar algo de como vai ser o pregón?

—Eu nos pregóns non me centro tanto no produto, porque parto da base que a maioría da xente que vai xa coñece o galo e o ten probado. Céntrome máis na miña visión da xogada co fin de entreter ao público. O punto de partida é un galo de curral porque é un chulito. Partín desa idea e deixeime levar un pouco do que fun matinando arredor dese concepto e de que igual a un machito e un chulito non está de máis cortarlle o pescozo. Se fose a festa do año, igual daba un pouco de pena o animaliño. Pero, un galo, un galo que tivo unha vida regalada, que foi o xefe da manada, que fixo o que lle petou, que chuleou o que lle petou.

—Hoxe estará ás 21.00 horas no Auditorio da Semana Verde con «A Penúltima».

—Si, temos 300 entradas vendidas e o sábado en Tomiño 400. Chámase A Penúltima porque vas vendo a porta de saída porque o tempo pasa e xa me dan papeis de avó, pero aínda non vexo que sexa a última. Creo con 66 aínda me quedan uns aniños algo máis pousados.

—Hai algún papel que pasado o temo lle segue a ter moito cariño?

—O Ladislao de Mareas Vivas foi un personaxe que marcou da miña carreira. Aínda recibín a semana pasada unha mensaxe dun galego residente en Miami, que me chamaba Ladislao. E mira que non levo feito cousas despois: de Oubiña en Fariña...

—Ser de onde es, facer de Oubiña, supoño que marca.

—Si, pero tamén me tocou o cabo Ríos no Caso Asunta e outros cantos máis. O Ladislao foi un personaxe que escollín eu. Deronme a escoller entre dous e quedaime con Ladislao porque íame moi ben. Divertiume moitísimo facelo, abriume moitísimo mercado e creo que acertei. É un personaxe que quedou no imaxinario colectivo.

—¿En qué traballa agora?

—Veño de facer un cásting para unha película, a ver si sae. Encantaríame porque é un gran director. E vou a empezar unha serie sobre alguén moi importante na miña vida que foi Domingo Villar, o escritor de novela negra que morreu fai tres anos. Tiven a sorte de coñecelo moitísimo é me regalou a súa única obra de teatro, que foi Síbaris e que fixen dirixido polo meu fillo Lois e agora farase unha serie sobre o último libro que escribiu El último barco e vaise rodar por Cangas, por Vigo, polo norte de Portugal.

—¿Que lle da o teatro?

—Moito, sentir as risas, que o pasan ben. Me ten pasado que unha muller que estaba coa quimio me di: non sabes o que che agradezo este no rato pero o agradecido son eu, porque non sabes o feliz que marcho para a casa.

—¿Costa que vaia a xente nova?

—Lembro facer teatro e ver a chavalada, que ía obrigada polos profesores, morta no patio de butacas. Non é de agora. Nunca foi fácil meter a xente nova nos teatros, pero hai que intentalo. As rapazas son as que van, ás que lles interesa. O 70 ou 80 % das entradas as mercan mulleres. Son elas as que deciden. Eles van porque van elas, pero son as mulleres as que se moven, as que son activas, as que funcionan. Se as mulleres non tomaran a decisión de ir, o teatro morrería.

---

---

---