O danés dobrega a Almeida, que lamenta a falta de apoio, rebenta a Ciccone e axexa o liderado o día que Markel Beloki descóbrese
31 ago 2025 . Actualizado á 18:51 h.Pregúntanlle a Vingegaard na saída de Alfaro polo porto de Valdezcaray. «Non é o tipo de final no que se vexan grandes cambios na clasificación xeral a menos que ocorra algo inusual». Poucas cousas máis extraordinarias que a que contan en Santo Domingo da Calzada. O santo reviviu a un aforcado e logo a unha galiña asada. Por alí pasou o danés de camiño á estación de esquí rioxana, sen vento nin nada excepcional máis aló da choiva que deixou en papel mollado o dito horas antes. Antes que o arco da vella brotou a ambición do líder do Visma por empezar a decantar A Volta.
Pidcock, segundo na meta, posicionábase xunto ao danés. «Estes son finais en costa onde realmente non se poden marcar diferenzas porque non son o suficientemente empinados». Pero achegaba un matiz. «Sobre todo coa velocidade á que subimos». O ritmo inicial do Trek parecía propicio para repetir a escena do 88, a primeira vez que se coroou a ladeira do pico San Lorenzo. Houbo un esprint de 27 ciclistas e gañou Sexan Kelly, do KAS.
Ao son do Visma, Vingegaard logrou case dous minutos de vantaxe con todos os escaladores fóra de Pidcock, Almeida e Gall. A once quilómetros de meta, Vingegaard sentiu as pernas frescas. «Díxenlle ao meu equipo se podían acelerar». Entón, A Volta asemellouse ao Tour. Pogacar sentenciou a carreira en Hautacam tras unha aceleración brutal de Narváez e o ataque do esloveno. O Visma usou a mesma táctica, salvo que nun porto con pendentes menos inclinadas. Jorgenson entrou como elefante nunha cacharrería, con Vingegaard soldado á súa roda. Só Ciccone puido aguantar a arremetida. O estadounidense abriuse e deixou man a man ao italiano e ao danés, mentres por detrás o UAE trataba saber que pasara. Un quilómetro durou o italiano do Lidl-Trek, que volveu levar o mango do pelotón toda a xornada para volver irse sen carga. Ciccone rebentou, perdeu a roda do desatado Vingegaard e foi superado por Almeida, Pidcock, Gall e Bernal.
Cando se acabou o amparo da arboleda, o luso mascaba a súa rabia. Maldicía a mala colocación, habitual nel nos portos. Peor sobre todo a falta de axuda. Só Vin logrou darlle algunha substitución. Os fogos artificiais tamén lle pillaron mal situado a Marc Soler, mentres que Ayuso deixábase levar antes de empezar o porto.
O mellor ciclismo
O duelo foi precioso. A choiva ambientouno aínda mellor. A ascensión, repleta de xente, ofreceu o mellor ciclismo. Almeida tamén rebentou a Bernal, cortou a Gall e estivo moi preto do ronsel de Vingegaard. A dez, a oito segundos. Así catro quilómetros. O portugués necesitou levantar o pé, Pidcock tampouco tiña forzas para relevar e buscar a vitoria de etapa, e Vingegaard seguiu descabalgado. 24 segundos ao dúo, un minuto a Gall, e 1:46 ao resto de favoritos onde chegaba o líder Traeen, que mantén o vermello por 37 segundos. 38 sácalle o danés a Almeida.
Moito máis do que pensaba Vingegaard en Alfaro. Esta cidade do este rioxano reserva a penúltima fin de semana de agosto para despedir ás cegoñas. Na Colexiata de San Miguel Arcanxo barroca, impoñente xa de seu, aniña a maior colonia de Europa destas aves migratorias. Teñen a súa propia rolda, 3.000 quilómetros en só 15 días de volta a Senegal, onde pasan o inverno. Para os ciclistas foi un visto e non visto.
Atravesaron como un raio a Rioxa Baixa en busca de formar unha fuga que tiña visos de triunfar. Despois de 60 quilómetros, ao paso por Arnedo, a vila de os zapatos, fixeron camiño Archie Ryan, Kwiatkowski, Hessman, Slock e Vermaerke, que venderon cara a súa pel ata Ezcaray, que no século XVI foi sede dunha importante industria téxtil. Ao pouco do xiro á esquerda do inicio da subida, Vingegaard desatouse.
«Para ser honesto, creo que non fixen do todo os meus deberes para esta etapa. Ataquei sen ser consciente da distancia que faltaba, pero só quédame seguir pedaleando». O resto fíxoo tras el. Sen entendemento nin forzas para cazar. No grupo de atrás, A Volta descubriu o potencial de Markel Beloki. O vitoriano mostrou as súas mellores pernas e foi dos máis activos. Foi oitavo en meta, na que estaba máis contento que Almeida. «Botei de menos aos meus compañeiros. Ao final ninguén estivo comigo. É o que hai». Mentres deixaba de chover, desatábase a tormenta. O luns, xornada de descanso para acougar as augas e darse un capricho. «Teño ganas para comer unha hamburguesa esta noite», recoñece o líder Traeen, do que tiraron Jogenson e Kuss. «Parecía coma se non quixesen que Jonas tivese a camisola aínda».