Adrián Iglesias, novo segundo adestrador do Piast Gliwice: «O técnico español está moi ben visto fóra»

Ao cabo de catro anos en Suecia, onde nos tres últimos foi un dos artífices de que o Landskrona, da segunda categoría daquel país, relacionásese cos grandes europeos en dominio do balón e acerto no pase, Adrián Iglesias (Ourense, 1988) dá o salto á Primeira polaca, no corpo técnico do adestrador Max Mölder, para dirixir ao Piast Gliwice por tres tempadas.

—É un paso importante, quero ver o que fixemos na segunda sueca como se vai a dar na Primeira polaca. Con Max síntome moi cómodo traballando, porque teño unha responsabilidade grande e unha liberdade absoluta. Así que esa experiencia que quero conseguir nun corpo técnico, el dáma. Nese aspecto estou tranquilo. Se nalgún momento chega a oportunidade de ser primeiro adestrador e o contexto é o adecuado, valorareino, por suposto. A liga polaca é cada vez máis potente e competitiva, con equipos que estiveron en competicións europeas ata o final, como estes últimos cuartos de final da liga Conferencia co Legia de Varsovia e o Jagiellonia. Ter un rol importante nun corpo técnico dunha liga así me vai a dar unha bagaxe para que nun futuro estar aínda máis preparado.

—Que diferenzas destacaría entre o futbolista español e o do norte de Europa?

—Hai un cambio grande: o estilo de vida e a cultura son diferentes. Suecia é un país especial, porque desde hai un tempo acolleu moita emigración. As guerras balcánicas e de moitos países de Oriente Medio provocaron unha mestura cultural bonita que, desde o meu punto de vista, achégalle ao fútbol moita diversidade. Hai unha mestura de talento moi interesante, porque as segundo ou terceira xeracións deses inmigrantes están a xogar alí. Son futbolistas de moito talento e moi técnicos. Comparalos coa escola española de futbolistas… é moi difícil de igualar. Desde o punto de vista metodolóxico, España vai dúas ou tres pasos por diante doutros países. Esta é a diferenza maior que vin respecto a Suecia, que aínda teñen que avanzar moito. Cada vez hai mellores adestradores fóra, pero o nivel medio de España é moi importante, porque o fútbol é moi importante.

—En Nixeria e en Suecia foi para os seus xogadores o técnico español e diferente?

—O adestrador español fóra de España está moi ben visto por todo o que conseguiron a selección e os principais clubs. Ademais, o coñecemento do proceso metodolóxico dános un plus aos técnicos españois. Pero se empezas a adestrar e o xogador ve que non pode aprender, dá igual que sexas español, desconecta. O tempo que levo fose síntome moi ben valorado, porque cada vez que me fun dun club, tanto traballadores como xogadores mo recoñeceron e agradeceron o que aprenderon, o que se desenvolveron, o que o club mellorou coa miña presenza alí. E iso é a maior alegría. O fútbol mídese por resultados e clasificación. Logo está a parte de que se o xogador e o club agradéceche o traballo, é porque o fixeches ben. É o mellor afago que puiden ter.

—A vostede pasoulle.

—Cada vez que deixei un club sentinme moi ben valorado. Agora non había razón para deixar Suecia sen algo firme, porque o meu traballo estaba a ser positivo alí. Pero chegou a opción de Polonia e ese salto… teño que dalo, porque é importante para min. É un proxecto de tres anos, e se a pelota entra, xenial; se non, como en todos lados.

—Como lles chegou a oferta?

—O Piast Gliwice elixiunos despois dun scouting de ao redor de cen adestradores. O club quere cambiar a súa estrutura interna e o modelo de xogo, porque a liga polaca está a converterse en moi defensiva. Pero pensa que un equipo que propoña e manexe a pelota pode ser o antídoto para ese nivel defensivo tan forte. A partir de aí, baseándose en datos estatísticos, máis o cambio de estrutura, máis o afán por rexuvenecer o persoal e a posibilidade de vender xogadores mozos, o club fixo unha listaxe de cen adestradores aos que pode optar e pensa que nós somos os adecuados. Dixéronnos: «Asinámosvos por tres anos para que vexades que hai un proxecto e que toda esa procura que fixemos ver reflectida na confianza de desenvolvelo xuntos». O normal é que o éxito non chegue no minuto 1, senón que haxa un proceso.

—Coñecen o sitio ao que van?

—Si, eu non estiven alí, pero o primeiro adestrador si. Todo o que vin por vídeos e imaxes é bo. É unha cidade dunhas 200.000 persoas, ben situada, preto de Katowice e Cracovia, con campos de adestramento ben coidados. O estadio non é moi grande, dunhas 10.000 persoas, pero a xente apoia moito. Que haxa unha cidade detrás é importante. Que o equipo vexa que á súa xente lle importa dese xeito é un plus incuantificable. Saber que a cidade está detrás de ti é incrible.

«Amo ir correr á montaña»

A pesar de traballar fóra de Galicia, Adrián Iglesias é un completo namorado da súa terra.

—Con que cidade queda de todas as que viviu?

—Vou elixir Galicia en xeral, porque cada parte ten o seu encanto. En todos os sitios en que estiven pregúntanme pola miña terra e sempre falo dela. Non se pode comparar con ningunha outra, porque temos todo: as mellores praias, as mellores comidas, a mellor natureza, a mellor xente,… É incomparable.

—Cal é o mellor estadio?

—Traballando no Dépor [estivo nas categorías inferiores e chegou ao corpo técnico do Xuvenil A na etapa de Secho], o que a min transmíteme Riazor non o vin en ningún lado. No meu contexto, o derbi do Landskrona co Helsinborg foi especial.

—Que é o que máis bota de menos fose?

—A miña familia, sen dúbida. Os meus avós, os meus pais, a miña irmá sobre todo. O feito de perderme o día a día con eles é o principal. E os meus amigos, non ter esa relación cos amigos de sempre. Para min é o máis complicado.

—Cal é a súa afección favorita fóra do fútbol?

—Amo ir correr á montaña. Para min é unha desconexión total, cando trato de subir a unha cima estamos aí a natureza e eu, e iso faime desconectar, ter novas ideas, aclarar a mente. É medicamento para min. Pode parecer paradoxal, pero en Suecia boteino de menos, porque o sur do país é moi plano. Trataba de compensalo índome a un bosque, pero o que fago en Galicia, que te perdes no monte, é o mellor.

---

---

---