Está a acabar a tempada de fútbol, como sempre deixando un regueiro de polémica arbitral ás súas costas. Iso si, con máis debates que nunca porque é difícil entender que, co filtro do VAR, accións comparables reciban sancións diferentes. E non valen xustificacións grises ou residuais. Tampouco cambia unha máxima, a das queixas cando o resultado non acompaña. Incluso Flick, que o gañou case todo co Barcelona e non se meteu en charcos, lamentouse tras quedar apeado contra o Inter porque a arbitraxe, «nas accións cincuenta cincuenta», ao seu xuízo, acabou inclinándose cara ao lado italiano. Esa reflexión merecería o dobre de consideración se fixese o mesmo exercicio analítico no partido duns días antes contra o Celta.
A tempada pasará á historia por un paradoxo que tampouco é nova. Os que máis ruído fan son o Barcelona e o Real Madrid, aos que se lles podería aplicar aquilo de que «sempre vai falar ou que máis ten que calar».
Ao Barcelona resúltalle incómodo que lle lembren os pagos cuantiosos durante anos a Enríquez Negreira. Se foi delito, ou non, dirao a Xustiza, pero o debate ético e o da decencia non admite discusión ningunha. E o mesmo pode dicirse dos vídeos arbitrais de Real Madrid TV, máis aló do seu cinismo argumental ao significar que é un medio de comunicación e non o club o que os elabora. Un medio de comunicación que leva o nome do club e que non entra co mesmo detalle nas decisións que lle favorecen. Nin ao detalle nin sen el, non entra. Curiosamente, aí podería dicir algo o Celta, lembrando o partido de Copa no Bernabéu.
A atmosfera é cada vez máis irrespirable. Pero como non atopen unha saída entre todas as partes, e non é nada doado, acabará ardendo Troia. Adoita pasar cando a paixón se come á razón. En todos os ámbitos.